Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Ο ρόλος της Αλβανίας στην ιταλική εισβολή του 1940

Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940, επεκτάθηκε αυτόματα και μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς “προσωπικής ένωσης” με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: 
“Το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας”.
Συνεπώς με την κήρυξη του πολέμου aπό την Ιταλία εναντίον της Ελλάδας βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση με την πατρίδα μας. Γι’ αυτό η Ελλάδα με το Βασιλικό Διάταγμα (ΒΔ) της 10ης Νοεμβρίου 1940, το οποίο εκδόθηκε σε εφαρμογή του ΑΝ (Αναγκαστικού Νόμου) 2636/1940 “Περί δικαιοπραξιών εχθρών και μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών”, όρισε ως εχθρικά κράτη “την Ιταλία μαζί με τις κτήσεις, τα αυτοκρατορικά της εδάφη και τις αποικίες, καθώς και την Αλβανία”.
Ο Ιταλός στρατηγός Βισκόντι Πράσκα σε διαταγή του της 21ης Οκτωβρίου 1940 αποκαλύπτει ότι είχε αναθέσει σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από Αλβανούς οδηγούς, να εκτελούν αναγνωρίσεις στην άμεση περιοχή των συνόρων. Περαιτέρω η διαταγή καθόριζε ότι έπρεπε να οργανωθούν ειδικά τμήματα αποτελούμενα ως επί το πλείστον από Αλβανούς, πλαισιούμενους μόνο από Ιταλούς, και επιφορτισμένα με την εξουδετέρωση των μεμονωμένων Ελλήνων σκοπών και με την αποκοπή των τηλεφωνικών γραμμών.
Η προκήρυξη που διάβασε ο πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Βερλάτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1940, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: “…Οι στρατιώτες του ένδοξου Ιταλικού Στρατού, στις τάξεις του οποίου περιλαμβάνονται πολλές μονάδες Αλβανών στρατιωτών…”.
Ο Ιταλός ιστορικός Μάριο Τσέρβι γράφει: “Στις ιταλικές μεραρχίες περιλαμβάνονταν επίσης αλβανικά τμήματα (…). Εκπαιδεύτηκαν ακόμα και Αλβανοί, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις”.
Ο Γερμανός καθηγητής Χ. Ρίχτερ σημειώνει: “…Η συνολική δύναμη του Ιταλικού Στρατού στην Αλβανία δύο ημέρες πριν από την επίθεση ανερχόταν σε 140.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων (…) και των Αλβανών εθελοντών”.
Ο Αμερικανός καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρτφοντ, Μπ.Φίσερ, στην ανακοίνωση του κατά το Συνέδριο του ΙΜΧΑ (Ίδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου), τον Οκτώβριο του 1990, ανέφερε σχετικά τα εξής: “Ο Μουσολίνι είχε δώσει διαταγές να υπάρχουν δύο αλβανικά τάγματα σε κάθε ιταλική μεραρχία, που χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στην Ελλάδα, και επί πλέον είχαν σχηματιστεί τρία τάγματα Αλβανών μελανοχιτώνων, που είχαν το σύνθημα “Πεθαίνουμε όλοι για τον Ντούτσε”.
Διάφορες μυστικές διαταγές επιχειρήσεων του διοικητή της, στρατηγού Μάριο Τζιρότι,  Μεραρχίας “Τζούλια”χρονολογούμενες από τις 21 Οκτωβρίου 1940 και μετά, οι οποίες έπεσαν αργότερα στα χέρια του Ελληνικού Στρατού, αποκαλύπτουν ότι είχε αναθέσει εργασίες σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από ντόπιους Αλβανούς, φέροντες ενδυμασίες χωρικών…
Κατά την αρχική προέλαση της Μεραρχίας “Τζούλια” στον τομέα της Πίνδου οι επιτιθέμενοι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν Αλβανούς οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά και φώναζαν στους Ελληνες στρατιώτες να παραδοθούν, λέγοντας ότι ο αγώνας τους ήταν πλέον μάταιος εφόσον στην Αθήνα είχε γίνει επανάσταση, η κυβέρνηση Μεταξά είχε πέσει, η νέα κυβέρνηση είχε συμμαχήσει με τον Άξονα κ.ά.
Στις 2 Νοεμβρίου 1940 τάγμα Αλβανών επιτέθηκε στο Καλπάκι απεγνωσμένα, χωρίς επιτυχία. Αλβανοί αυτόμολοι παρείχαν πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό.
Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII Μεραρχίας η οποία αντιμετώπισε την κύρια προσπάθεια της ιταλικής επίθεσης, γράφει για τη συμμετοχή αλβανικών δυνάμεων στον τομέα της Μεραρχίας: “Συμμετείχαν τρία τάγματα μελανοχιτώνων (Ι, II, III), δύο αλβανικά τάγματα πεζικού (“Γκράμος” και “Ντρίνος”), αλβανική ορειβατική πυροβολαρχία (“Νταϊτι”), τάγμα Αλβανών εθελοντών και σώματα άτακτων Αλβανών”.
Όπως καταγγέλλει ο υποστράτηγος, κατά τον Οκτώβριο του 1940 ο Αλβανός υπουργός Δικαιοσύνης συγκροτούσε συμμορίες με σκοπό να δράσουν στο ελληνικό έδαφος.
Ο αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού κατά τον πόλεμο 1940-41, σημειώνει: “Όλες οι ιταλικές μεραρχίες πεζικού ήταν ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβανών…”.
Ο Β. Πράσκα στο τμήμα του βιβλίου του “Εξέλιξη των επιχειρήσεων από 28 έως 31 Οκτωβρίου 19?, ανακεφαλαιώνοντας γράφει για τη συμμετοχή των αλβανικών μονάδων τα εξής: “…Φάλαγγα “Σολίνας” II Τάγμα της 1ης Λεγεώνας Αλβανών εθελοντών. (…) Κεντρική Φάλαγγα και Διοίκηση Μεραρχίας “Φερράρα” Ι Τάγμα Αλβανών Εθελοντών. (…) Παραλιακό Συγκρότημα… Τα τμήματα διαπεραιώθηκαν με την κάτωθι σειρά… 6) Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών “Πεσκοσόλιντο” και “Κιαραβάλλε”. (…) “Τα αλβανικά τάγματα εθελοντών, προπορευόμενα του 3ου Συντάγματος Γρεναδιέρων και κινούμενα…”…”Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών, επίσης, ήλεγχαν πλήρως την αμαξιτή οδό (Ηγουμενίτσας-Βάρφανης).
Στην επίθεση εναντίον του υψώματος 1289 του Λαπιστέτ, στις 09.30 της 4ης Νοεμβρίου 1940, έλαβε μέρος ένα από τα πιο επίλεκτα τμήματα των Αλβανών, το τάγμα “Τιμόρ”, το οποίο και κατόρθωσε να το καταλάβει. Με άμεση αντεπίθεση των Ελλήνων το τάγμα “Τιμόρ” αναδιπλώθηκε και διασκορπίστηκε στην κοιλάδα με άτακτη φυγή. Υποχρεώθηκαν να επέμβουν οι βερσαλιέροι για να σταματήσουν τους Αλβανούς.
Στην αναφορά που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι από τη δύναμη των 1.200 ανδρών του τάγματος είχαν απομείνει μόνο μερικές εκατοντάδες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο απαρηγόρητος, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, διοικητής του Τάγματος.
Αλβανικό τάγμα στις 25 Νοεμβρίου 1940 συμμετείχε με τα ιταλικά στρατεύματα στην επίθεση για την κατάληψη του σταυροδρομιού παρά το Δελβινάκι. Οι Αλβανοί αρχικά κατέλαβαν το χωριό αλλά την επόμενη με αντεπίθεση των Ελλήνων αυτό ανακαταλήφθηκε. Το αλβανικό τάγμα είχε απώλειες και αρκετοί άνδρες του συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.
Στις 12 Νοεμβρίου αυτομόλησε στις ελληνικές γραμμές λόχος Αλβανών στρατιωτών με τους αξιωματικούς του.
Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οπότε οι Ιταλοί είχαν εισχωρήσει στο ελληνικό έδαφος σε μερικούς τομείς, Αλβανοί με μια σημαία τους εισήλθαν στην Κόνιτσα μαζί με τους Ιταλούς, τον Διαμαντή και τον εξωμότη Ματούση. Ο Διαμαντής μάλιστα εκφώνησε λόγο λέγοντας ότι θα απελευθερώσει την Κόνιτσα και θα σχηματίσει την Ομοσπονδία της Πίνδου.
Η απάντηση του Μουσολίνι (22/11) σε επιστολή του Χίτλερ (20/11) αναφέρει μεταξύ των άλλων: Η αποτυχία των Ιταλών οφείλεται και στη λιποταξία των αλβανικών δυνάμεων, οι οποίες στασίασαν εναντίον των Ιταλών…”.
Αποκαλυπτικά είναι τα όσα γράφει στο ημερολόγιο του ο Φερνάντε Κομπιόνε, έφεδρος υπολοχαγός πεζικού της 51ης Ορεινής Μεραρχίας “Σιέννα”: “…Κατά το χρονικό διάστημα από 28 Οκτωβρίου ως 14 Νοεμβρίου 1940, οπότε ιταλικά τμήματα είχαν εισχωρήσει σε περιοχές της Ελλάδας, οι Τσάμηδες υποδέχονταν σε όλα τα χωριά τους Ιταλούς ως ελευθερωτές, με ζητωκραυγές και ενθουσιασμό…”.
Ο Ιταλός ιστορικός Μ. Τσέρβι γράφει: “Όπως αναφέρει ο στρατηγός Β. Πράσκα σε συζήτηση του με τον Πρίκολο (σ.σ. Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας), ένας εθελοντής, πληγωμένος βαριά, πριν ξεψυχήσει αναφώνησε “Είμαι ευχαριστημένος που πεθαίνω για να μπορέσει ο (Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας) να περάσει”.
Κατά τη διάρκεια της ιταλικής εαρινής επίθεσης (Μάρτιος 1941) ο Μουσολίνι επισκεπτόταν διάφορες μονάδες για να τονώσει το ηθικό των ανδρών, στη ζώνη του Δέβολη και στην περιοχή του Βερατίου. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε ομάδες ταγμάτων και εθελοντών Αλβανών, των ιδίων για τους οποίους αρχικά εκείνος και ο Τσιάνο πίστευαν ότι είχαν προκαλέσει τις πρώτες ιταλικές ήττες. Κατά τις συνομιλίες που είχε μαζί τους έμεινε ενθουσιασμένος από το παράστημα και το πολεμικό τους μένος.
Ο Γερμανός συγγραφέας Βίλιμπαλντ Κόλεγκερ, σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1942, για τη στάση των Αλβανών κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 γράφει τα εξής: “…Οι Ελληνες αναγκάζονταν να πολεμούν εναντίον Αλβανών συμμοριτών, κατά τη στιγμή που Αλβανοί εθελοντές προσέρχονταν αθρόα στις ιταλικές φάλαγγες. Δεν αγνοούσαν οι απόγονοι του Σκεντέρμπεη ποίοι ήταν οι πραγματικοί φίλοι τους. (…) Αγωνίσθηκαν με επιμονή και γενναιότητα όπου και αν τοποθετήθηκαν. (…). Απειράριθμες υπήρξαν οι περιπτώσεις απονομής τιμητικών διακρίσεων σε Αλβανούς…”.
Ο Μ. Τσέρβι γράφει ότι ο τοποτηρητής Τζακομόνι πληροφορούσε τον βασιλιά της Ιταλίας: “…Εδώ και έναν μήνα οι Αλβανοί είναι εξαιρετικά έμπιστοι και άριστα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, το φρόνημα τους στέκεται ψηλά, η δε εργατικότητα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων κρίνεται εξαιρετική…”.
Ο Τζακομόνι είχε οργανώσει, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, “ομάδες Αλβανών για τη διενέργεια δολιοφθορών, που ο ρόλος τους ήταν να εισχωρούν στο ελληνικό έδαφος και να προβαίνουν σε καταστροφή του τηλεφωνικού δικτύου, να καταστρέφουν φυλάκια, να αφοπλίζουν φρουρούς, να προκαλούν ταραχές στα μετόπισθεν, να διενεργούν δολοφονικές απόπειρες εναντίον στρατηγών του εχθρικού στρατοπέδου και να προπαρασκευάζουν και να υποκινούν κινήματα ανάμεσα στη λαϊκή μάζα”. Ο Ιταλικός Στρατός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να επωφεληθεί από τη δραστηριότητα τους.
Ο στρατηγός Μπαντόλιο στα απομνημονεύματα του αναφέρει: “Οι Ελληνες δεν έδειξαν καμμία διάθεση συνεργασίας. Αντίθετα οι Αλβανοί στρατιώτες, που υπό μορφή ταγμάτων συμμετείχαν στις δικές μας μεραρχίες, αποδείχθηκαν άπιστοι και δόλιοι, καθώς επιδόθηκαν σε πράξεις δολιοφθοράς εναντίον μας, ή πέρασαν στις τάξεις των Ελλήνων…”.
Ο στρατηγός Αλ. Εδιπίδης γράφει ότι “Τμήματα αλβανικά, άρτια συγκροτημένα και με ομοιογενή στελέχη (αξιωματικοί και στρατιώτες Αλβανοί) πολέμησαν στις 27 Νοεμβρίου στο Φράσερι προς την Κλεισούρα).
Ο πρεσβευτής Άδωνις Κύρου σημειώνει: “…Όταν, τέλος, εξερράγη ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος, συμμετέσχον εις αυτόν παρά το πλευρόν των Ιταλών με ενθουσιασμόν και ανθελληνικήν λύσσαν άπειροι Αλβανοί – ενώ ουδείς εξ αυτών εσκέφθη να προσδράμη εις βοήθειαν του νικηφόρου Ελληνικού Στρατού, καίτοι ούτος, συμφώνως προς την ραδιοφωνικήν διακήρυξιν του Ιωάννου Μεταξά, ήρχετο προς αποκατάστασιν της αλβανικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ακεραιότητας…”.
Όταν ο Ελληνικός Στρατός προήλαυνε εντός του αλβανικού εδάφους, τα περισσότερα σώματα στρατού των Αλβανών είχαν διαλυθεί, ενώ στα πρόσωπα των λιγοστών Αλβανών που εκινούντο στους δρόμους, ανάμεσα στους Ιταλούς, ζωγραφιζόταν άγριος θυμός εναντίον ενός στρατεύματος που το νόμιζαν παντοδύναμο και το έβλεπαν να οπισθοχωρεί μπροστά στις ελληνικές δυνάμεις.
Η Αγγλίδα ιστορικός Μ. Βίκερς τοποθετείται διαφορετικά: “…Η αλβανική κοινή γνώμη αρχικά πανηγύρισε για τον ελληνικό θρίαμβο, η στάση της όμως άλλαξε όταν η Αθήνα άρχισε να φανερώνει τις προθέσεις της να προσαρτήσει τη νότια Αλβανία…”(!!!).
Ενώ υπάρχουν όλα τα παραπάνω περί συμμετοχής των Αλβανών στον πόλεμο, οι Αλβανοί ιστορικοί, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, προσπάθησαν μεταπολεμικά να μας πείσουν ότι δεν συμμετείχαν με το μέρος των Ιταλών ή ότι συμμετείχαν λίγα τμήματα δια της βίας.
Συγκεκριμένα οι Αλβανοί ιστορικοί Σ. Πόλο και Α. Πούτο γράφουν σχετικά τα εξής: “Τα δύο αλβανικά τάγματα που στάλθηκαν με τη βία στον πόλεμο του 1940 αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Οι Ιταλοί τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κεντρική Αλβανία. (….) Στην ελληνική κυβέρνηση η πορεία των γεγονότων φαινόταν πως έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα παλαιά προσαρτιστικά σχέδια τους για τις περιοχές της Κόρτσας (σ.σ. Κορυτσάς) και του Γκιροκάστρ (σ.σ. Αργυρόκαστρου)”.
Σε άλλο σημείο συνεχίζουν: “Το 1940 ήταν μοναδική ευκαιρία να ενωθεί με τον Ελληνικό Στρατό ο Αλβανικός”.
Έτσι εξηγείται η κατηγορηματική άρνηση του Ελληνικού Στρατηγείου στην πρόταση των Αλβανών αντιφασιστών πατριωτών να σχηματίσουν δύο τάγματα και να πολεμήσουν με την εθνική τους σημαία στο πλευρό των ελληνικών δυνάμεων εναντίον των Ιταλών εισβολέων !
Στην πραγματικότητα οι Αλβανοί έδειξαν πλήρη δυσπιστία και απροθυμία να συνεργαστούν με τον Ελληνικό Στρατό. Αντιθέτως συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς. Ο Ιταλός παρατηρητής Τζακομόνι βεβαίωσε κατηγορηματικά και με συγκεκριμένα στοιχεία, ενώπιον του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου, τα εξής: “Και οι Αλβανοί βοήθησαν παντού και πάντα τον Ιταλικό Στρατό, χωρίς να σημειωθεί πουθενά οποιοδήποτε επεισόδιο.
1941 – ΛΗΞΗ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941) και την υπογραφή της συνθηκολόγησης με τη Γερμανία ο Ελληνικός Στρατός αποχώρησε από τη Βόρεια Ήπειρο χωρίς παρενόχληση των Ιταλών. Μετά την είσοδο των γερμανικών και των ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα μας ιταλικές δυνάμεις παρέμειναν στην Αλβανία ως στρατός κατοχής.
Στις 3 Μαΐου 1941, λίγο μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, όπως γράφει ο ιστορικός Δημ. Μιχαλόπουλος, “ειδική επιτροπή”, που είχε συγκροτηθεί με εντολή της αλβανικής κυβέρνησης, υπέβαλε στο Βασιλικό Υπουργείο Εξωτερικών στη Ρώμη υπόμνημα στο οποίο περιέχονταν οι διεκδικήσεις της Αλβανίας σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.
Όσον αφορά την Ελλάδα στις διεκδικήσεις περιλαμβάνονταν, εκτός από την Τσαμουριά, τα Ιωάννινα και η Πρέβεζα “μαζί με τις περιφέρειες τους”, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ηπείρου. Τα Τίρανα ζητούσαν τότε την “ένωση” των εδαφών αυτών, όπως και ορισμένων άλλων ελληνικών περιοχών (στη Δυτική Μακεδονία κυρίως), με το αλβανικό κράτος. Η κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα δεν επέφερε την πραγματοποίηση των αλβανικών επιδιώξεων.
Οι Αλβανοί κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, αν και υπήρχαν ομάδες αντίστασης, ουσιαστικά συνεργάζονταν με τους Ιταλούς. Όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, το 1943, η Αλβανία καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Και πάλι οι Αλβανοί, ιδίως οι Τσάμηδες, συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής, σε βάρος των Ελλήνων. Η Μ. Βίκερς γράφει ότι “κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Αλβανία οι Γερμανοί σχημάτισαν μια αλβανική μεραρχία SS.
Στις 17 Απριλίου 1944 δημιουργήθηκε μια μονάδα 35 αποτελούμενη αποκλειστικά από Αλβανούς, με την ονομασία 21 Waffen – Gebirgs – Division der SS «Skanderberg» (albanische Nr.1). Οι στολές τους ήταν ίδιες με τις στολές των γερμανικών SS, αλλά τα σύμβολα τους ήταν αλβανικά. Η μονάδα αυτή δημιουργήθηκε με οδηγίες του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ και απαρτιζόταν από 11.398 στρατιώτες αλβανικής καταγωγής, οι οποίοι προέρχονταν από τον Αλβανικό Στρατό, τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες και συμμορίες εγκληματιών.
Ήταν υπό τις διαταγές και τον έλεγχο του Αλβανού κατοχικού πρωθυπουργού Ξαφέρ Ντεβά. Δημιουργήθηκε προκειμένου τα γερμανικά στρατεύματα να μεταφερθούν από την Ελλάδα και τα κεντρικά Βαλκάνια στην Αδριατική και να ενισχύσουν την άμυνα, η οποία είχε αποδυναμωθεί μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών και την απόσυρση των στρατευμάτων τους από την περιοχή. Η δημιουργία της SS Skanderbey Division αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία για τη δημιουργία της “Μεγάλης Αλβανίας”.
Το έργο των ΑλβανώνSS περιελάμβανε δολοφονίες ορθοδόξων ιερέων, καταστροφές ορθοδόξων ναών, βιασμούς, κλοπές αλλά και πλήρη κάλυψη των γερμανικών στρατευμάτων κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα και αργότερα από τη Σερβία.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οπαδοί του Μπάλλι Κομπετάρ (Εθνικιστικό Κόμμα) είχαν επίσης συνεργασθεί με τους Γερμανούς.
Ολοκληρώνοντας αξίζει να αναφέρουμε ότι η εχθρική στάση των Αλβανών έναντι της χώρας μας είχε συνέχεια. Ενα χαρακτηριστικό γεγονός αφορά την προσπάθεια συνεργασίας των ανταρτικών δυνάμεων του Ναπολέοντα Ζέρβα ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ με τις ΜΑΒΗ (Μονάδες Απελευθέρωσης Β. Ηπείρου). Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω επέμβασης του Κ.Κ. Αλβανίας, το οποίο διέλυσε τελικά τις ΜΑΒΗ -μάλιστα τα περισσότερα στελέχη τους δολοφονήθηκαν.
Σε μια άλλη περίπτωση έγινε προσπάθεια ενοποίησης της Αλβανίας με την Ελλάδα. Συγκεκριμένα ορισμένοι Αλβανοί προύχοντες κατά την κατοχή ήλθαν σε συνεννόηση με Ελληνες πολιτικούς στη Θεσσαλονίκη για την ίδρυση Ελληνο-Αλβανικής Ομοσπονδίας. Η κίνηση αυτή απέτυχε λόγω αντίδρασης της αριστεράς της Αλβανίας. Όλοι όσοι συμμετείχαν δολοφονήθηκαν.
Από την αναγνώριση της Αλβανίας ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι την κατάληψη της από τους Ιταλούς (Απρίλιος 1939), οι σχέσεις της με την Ελλάδα ήταν σχετικά καλές. Στη συνέχεια, όμως, η ιταλική προπαγάνδα στήριξε τις αλυτρωτικές διαθέσεις της Αλβανίας. Ο αλβανικός Τύπος δημοσίευε άρθρα κατά της Ελλάδας και καλλιεργούσε το όνειρο της “Μεγάλης Αλβανίας”.
Με την επίθεση των Ιταλών κατά της Ελλάδας, τον Οκτώβριο του 1940, αλβανικά τάγματα πεζικού και εθελοντών και σώματα άτακτων είχαν ενταχθεί στους ιταλικούς σχηματισμούς και έλαβαν ενεργά μέρος στις επιχειρήσεις. Εκτιμάται ότι συμμετείχαν 8-10 τάγματα Αλβανών. Η συμπεριφορά των Αλβανών πολιτών έναντι των Ελλήνων στρατιωτών το 1940-41 ήταν εχθρική, ενώ προς τους Ιταλούς φιλική.
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τον Απρίλιο του 1939 και μετά, πείθουν ότι οι Αλβανοί μισούσαν και εξακολουθούν να μισούν κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο χριστιανικό. Υπήρξαν πάντα εχθροί της Ελλάδας. Συνεργάσθηκαν με τον Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντα είχαν και εξακολουθούν να έχουν ως απώτερο σκοπό την ίδρυση της “Μεγάλης Αλβανίας”.
Δυστυχώς έναντι των “καλών υπηρεσιών” των Αλβανών η Ελλάδα το 1971 αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις της με τη γείτονα, με την ελπίδα ότι θα προστατεύονταν καλύτερα τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας της Βόρειας Ηπείρου. Επίσης το 1987 η Ελλάδα, ενεργώντας μονομερώς, κατάργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, καθεστώς που ίσχυε από τον Νοέμβριο του 1940, χωρίς να εξασφαλίσει εγγυήσεις για την ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: (1) Εκδ. ΔΙΣ/ΓΕΣ: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1941, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ, Α9ήναι, 1960. (2) Εκδ. Υπουργείου Εξωτερικών: 1940-1941,ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ, Αθήνα, 1980. (3) Παπάγου Αλεξ.: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1940-1941, εκδ. “Οι Φίλοι του Βιβλίου”, Α9ήναι, 1945. (4) Κατσιμήτρου Χαρ.: Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ, εκδ. ΓΕΣ, Μήνα, 1982. (5) Τσέρβι Μ.: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, έκδοση Αlvin Redma Hellas, Α9ήνα, 1987. (6) Κόρου Αδωνι: ΧΡΟΝΙΚΟΝ 1940-1944. (7) Κύρου Αλ.: ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, Α9ήναι, 1962. (8) Σιωμοπούλου Στυλ.: Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ “TΖΟΥΛΙΑ” ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ, Ηπειρωτική Εστία, 1994. (9) Τριαντάφυλλου Κ.: ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-41, Πάτρα, 1981. (10) Τσιρπανλή Ζαχ.: ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ OI ΙΤΑΛΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41, Αθήνα, 1974. (11) Ζαούση Αλεξ.: OI ΔΥΟ ΟΧΘΕΣ 1939-1945, εκδ. Παπαζήση, 1987. (12) Richter Heinz: Η ΙΤΑΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Γκοβόστης, 1998. (13) Μιχαλοπούλου Δημ.: ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1923-1928. (14) Πράσκα Βισκόντι: ΕΓΩ ΕΙΣΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Γκοβόστης, 1999. (15) Vickers Miranda: ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ, εκδ. Οδυσσέας, 1997. (16) ΡοΙΙο S. – Ρυtο Α.: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, εκδ. Ομάδα. (17) Νικολάου Χαρ.: ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ -ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, εκδ. Φλώρου, 1996. (18) Ημερήσιος Τύπος της εποχής. [ Χαράλαμπος Νικολάου, Ταξίαρχος ε.α., τ. καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ, e-e-e.gr]

Η Δημιουργία των Αλβανικών SS




21η Ορεινή Μεραρχία Waffen-SS Σκεντέρμπεης
Η 21η Ορεινή Μεραρχία Waffen SS Σκεντέρμπεης (1η Αλβανική) ήταν μια γερμανική μεραρχία ορεινού πεζικού των Waffen-SS, της ένοπλης πτέρυγας του γερμανικού Ναζιστικού Κόμματος που πολέμησε παράλληλα, αλλά δεν ήταν επίσημα μέρος της, με τη Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μεραρχία αναπτύχθηκε γύρω από τον πυρήνα ενός εθνοτικά Αλβανικού τάγματος, το οποίο είχε σύντομη μάχιμη δράση ενάντια στους Γιουγκοσλάβους Αντάρτες στην ανατολική Βοσνία, ως μέρος της 13ης Ορεινής Μεραρχίας Waffen SS Χατζάρα (1η Κροατική). Αποτελούμενη από Μουσουλμάνους Αλβανούς με ως επί το πλείστον Γερμανούς και Γιουγκοσλάβους Volksdeutsche (γερμανικής καταγωγής) αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, της δόθηκε ο τίτλος Σκεντέρμπεης, όνομα του μεσαιωνικού Αλβανού άρχοντα Γεώργιου Καστριώτη Σκεντέρμπεη, ο οποίος υπερασπίστηκε την περιοχή της Αλβανίας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για περισσότερο από δύο δεκαετίες του 15ου αιώνα.
Η Σκεντέρμπεης ποτέ δεν έφτασε τη δύναμη μεραρχίας, ήταν το πολύ ένας μεγέθους ταξιαρχίας σχηματισμός με μεταξύ 6.000 και 6.500 στρατιώτες. Τον Μάιο του 1944, μέλη της μεραρχίας συνέλαβαν 281Εβραίους στην Πρίστινα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, οι οποίοι τους μετέφεραν στοστρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν, όπου πολλοί σκοτώθηκαν. Η ίδια η μεραρχία ήταν περισσότερο γνωστή για τη δράση αυτή και για δολοφονίες, βιασμούς, και λεηλασίες σε κυρίως Σερβικές περιοχές από ό, τι για τη συμμετοχή τους σε πολεμικές επιχειρήσεις για λογαριασμό της γερμανικής πολεμικής προσπάθειας. Οι μόνες σημαντικές στρατιωτικές ενέργειες της πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας γερμανικής αντιπαρτιζάνικης επίθεσης στα  κατεχόμενα από τη Γερμανία εδάφη του Μαυροβουνίου, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1944. Μετά από αυτές τις επιχειρήσεις, η μονάδα αναπτύχθηκε ως φρουρά στα ορυχεία χρωμίου στο Κοσσυφοπέδιο, όπου γρήγορα υπερκεράστηκαν από τους Παρτιζάνους, οδηγώντας σε γενικευμένη λιποταξία. Ενισχυμένη από γερμανικό προσωπικό του Kriegsmarine και με λιγότερο από 500 Αλβανούς να παραμένουν στις τάξεις της, διαλύθηκε την 1η Νοεμβρίου 1944. Τα υπόλοιπα μέλη ενσωματώθηκαν στην 7η Ορεινή Μεραρχία SS Εθελοντών Πρίγκηπας Ευγένιος. Μετά τον πόλεμο, ο μέραρχος SS-Brigadeführer und Generalmajor der Waffen-SS Αύγουστος Σμιντχούμπερκρίθηκε ένοχος για εγκλήματα πολέμου από δικαστήριο του Βελιγραδίου και εκτελέστηκε το 1947.

Οι κύριες μονάδες της μεραρχίας ήταν:

  • 50o Waffen Gebirgsjäger (Ορεινό Πεζικό) Σύνταγμα των SS (1ο Αλβανικό) (I, ΙΙ, ΙΙΙ τάγματα)
  • 51o Waffen Gebirgsjäger Σύνταγμα των SS (2ο Αλβανικό) (I, ΙΙ, ΙΙΙ τάγματα)
  • 21o SS Τάγμα Αναγνωρίσεως (τέσσερις λόχοι)
  • 21ο SS Freiwilligen (Εθελοντικό) Panzerjäger (Αντιαρματικό) Τάγμα (τρεις λόχοι)
  • 21ο SS Gebirgs (Ορεινό) Σύνταγμα Πυροβολικο (τέσσερα τάγματα)
  • 21ο SS Freiwilligen Τάγμα Μηχανικού (τρεις λόχοι)
  • 21ο SS Feldersatz (Εφεδρικό) Τάγμα
  • 21ο SS Freiwilligen Τάγμα Διαβιβάσεων (τρεις λόχοι)
  • 21ο SS Ορεινό Απόσπασμα Εφοδιασμού


Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Ήρωες του 1821 - Η Αχαριστία της Πατρίδας


«Μηχανή του Χρόνου» παρουσιάζει το άδοξο τέλος των ηρώων του 1821.
Η ιστορία των «ξεχασμένων» αγωνιστών του '21, που έδωσαν ό,τι είχαν για την επανάσταση, αλλά πολύ γρήγορα αγνοήθηκαν από την ελεύθερη Ελλάδα.

Ο Νικηταράς, ο μεγάλος και ανιδιοτελής αγωνιστής, γνωστός ως «Τουρκοφάγος», που πρωτοστάτησε στη μάχη στα Δερβενάκια, όπου και έσπασε 3 σπαθιά με την ορμητικότητά του, τα χρόνια του Όθωνα κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Αίγινα. Στη φυλακή βασανίστηκε άγρια και έχασε το φως του. Όταν αφέθηκε πια ελεύθερος, η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά. Πέθανε πάμπτωχος και λησμονημένος έχοντας αναγκαστεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζητιανεύει για να βγάλει τα προς το ζην.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο γενναίος πολεμιστής που λόγω της έντονης προσωπικότητάς του ήρθε σε σύγκρουση με σημαντικούς πολιτικούς της εποχής, γεγονός που οδήγησε σε συνεχείς προσπάθειες για την εξόντωσή του.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

«Σφάχτε τούς Ἕλληνες»! Ἔγγραφο-Ντοκουμέντο ἀποκαλύπτει τὰ χυδαία ψεύδη τῆς Ρεπούση περὶ «συνωστισμοῦ»


Ὅταν στὴ Σμύρνη ἐπικρατοῦσε... συνωστισμὸς (τὰ ἔγγραφα σπᾶνε κόκκαλα). Ἔγγραφο διαταγὴ τοῦ Διοικητῆ Σμύρνης, σὲ Ὀθωμανικὴ γραφή, μεταφρασμένο ἀπὸ Σύλλογο Ἑλλήνων Μικρασιατῶν. Τὸ πρωτότυπο φυλάσσεται στὰ Ἱστορικὰ Ἀρχεῖα τῆς Ἄγκυρας. Τὸ παρὸν τρίπτυχο ἀνήκει στὸ Μουσεῖο Τεχνῶν καὶ Ἐπιστημῶν Ἠπείρου.
Τὸ ἔγγραφο-ντοκουμέντο, λέει σὲ μετάφραση: "Ὑπηρεσιακὴ διαταγὴ γιὰ τὸν ἀφανισμὸ ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸν διασυρμὸ τῶν Ἑλληνίδων γυναικών.
"Πρὸς τὸν Διοικητὴ τῶν Κεντρικῶν Δυνάμεων. Σᾶς ἐφιστῶ τὴν προσοχὴ πρὸς τὰ ἑξῆς:
Θάνατος στοὺς Ἕλληνες ποὺ ἀπώλεσαν τὴν τιμή τους. Μόλις δοθεῖ τὸ πρῶτο σῆμα, ἀμέσως ἐξολοθρεῦστε τοὺς πάντες. Ὅσον ἀφορᾶ τὶς γυναῖκες μὴ διστάσετε. Μὴν ὑπολογίσετε οὔτε τὴν τιμὴ οὔτε τὴ φιλία, ὅταν ἔρθει ἡ στιγμὴ τῆς ἐκδίκησης.
Ὁ Διοικητὴς τῶν δυνάμεων
Μεχμὲτ Ἀζὶτ"
(Σμύρνη 1922)
periergaa.blogspot.com

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΤΖΑΚΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗ ΛΗΜΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΕΤΣΟΚΟΜΕΝΟΥΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΡΔΑΝΕΛΛΙΑ...




05/01/1913: "Ο ελληνικός στόλος, υπό το Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, ο οποίος επιβαίνει στο θρυλικό θωρηκτό ""Αβέρωφ"", καταναυμαχεί τον τουρκικό κοντά στη Λήμνο. Έτσι ο ελλληνικός στόλος σταθεροποιεί την κυριαρχία του στο Αιγαίο, ενώ ο τουρκικός δεν τολμά έκτοτε να εξέλθει από τα στενά των Δαρδανελλίων."

Η ναυμαχία της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913, ήταν η δεύτερη από τις δύο μεγάλες ναυμαχίες μεταξύ του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού και του Οθωμανικού Στόλου κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της νήσου Λήμνου, εξ ου και η ονομασία της. Η ναυμαχία έληξε με περιφανή νίκη του ελληνικού στόλου και τον εγκλεισμό του οθωμανικού εντός των Δαρδανελίων στη δεκαετία που ακολούθησε.

Περί το τέλος του Δεκεμβρίου του 1912, παρατηρήθηκαν συχνές εμφανίσεις πλοίων του οθωμανικού στόλου στην προ των Δαρδανελίων θάλασσα. Οι εμφανίσεις αυτές ενίσχυσαν την υπόνοια ότι ο εχθρικός στόλος θα δοκίμαζε για άλλη μια φορά τη χρήση των όπλων (μετά από τη Ναυμαχία της Έλλης). Πράγματι, τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου 1913 ο Αρχηγός του τουρκικού στόλου πλοίαρχος Ταχίρ Μπέης επιβιβάσθηκε στο «Μετζητιέ» (Mecidiye ) και επιχείρησε αναγνώριση της προ των Δαρδανελίων θάλασσας. Στη συνέχεια επιβιβάσθηκε στη ναυαρχίδα «Χαϊρεδδίν Βαρβαρόσσα», από όπου επικεφαλής ολοκλήρου του τουρκικού στόλου κατευθύνεται με όλη την ταχύτητα προς το ελληνικό ορμητήριο του Μούδρου. Η έξοδος έγινε έγκαιρα αντιληπτή από το ανιχνευτικό Λέων που ειδοποίησε σχετικά το ναύαρχο Κουντουριώτη. Ο Αρχηγός του ελληνικού στόλου, αφού ετοιμάσθηκε αμέσως για να αποπλεύσει, έστειλε προς τον ελληνικό στόλο το ακόλουθο σήμα:


Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΒΙΝΤΕΟ: 181 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ



Οι "νεοέλληνες" ξεχνούν, οι "υπερπατριώτες" επίσης, αλλά κάποιοι σε θυμούνται, μεγάλε πρώτε Κυβερνήτη:
Ποιοι τον δολοφόνησαν; Διαβάστε εδώ και θα καταλάβετε!
Ενδεικτικά, έγραφε ο ίδιος:

"Λαλήσατε εις τας καρδίας
του λαού τον νόμον
του Θεού, ορθοτομούντες
τον λόγον της αληθείας
κηρύξατε την ειρήνην,
ευαγγελίσασθε την ομόνοιαν,
διδάξατε την φιλαδελφίαν,
την πρός αλλήλους αγάπην,
ίνα ώσιν οι πάντες εν εν Xριστώ-
στηρίξατε τας καρδίας των
πιστών εις τα θεία δόγματα,
εμπνεύσατε εις αυτούς τον
φόβον του Θεού, την αγάπην
πρός τον πλησίον και τήν
υποταγήν πρός τας Aρχάς"
Οι συγκρίσεις με τους σημερινούς πολιτικάντηδες είναι όχι απλώς θλιβερές, αλλά ιερόσυλες...!

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

400 χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο του Διονυσίου Φιλόσοφου

Το ελληνικό έθνος βυθιζόταν στην αξημέρωτη νύχτα της πιο μαύρης σκλαβιάς.Τα πρώτα διακόσια χρόνια μετά την άλωση της Πόλης (1453) υπήρξαν οι πιο σκοτεινοί αιώνες της σκλαβιάς. Ο Τούρκος πανίσχυρος κυριαρχούσε στα εδάφη της παλιάς βυζαντινής αυτοκρατορίας και ακτίνα φωτός δεν φαινόταν πουθενά. Ο Σουλτάνος απειλούσε ήδη την Ευρώπη ολόκληρη. Είχε φτάσει έξω απ’ τη Βιέννη (1520) κι oι μεγάλες αυτοκρατορίες και τα βασίλεια των Φράγκων έσπευδαν να του προσφέρουν τη συμμαχία τους.Κι όμως η βαθειά πίστη πως όλα «πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θάναι», η πίστη αυτή διατηρούσε τρεμόσβηστη μέσα στην τέφρα της ένδοξης Ελλάδας τη σπίθα της Ανάστασης.
Ανάμεσα στις πρώτες εξεγέρσεις των προγόνων μας συγκαταλέγονται κι οι δυο επαναστάσεις του 1600 και του 1611. Οργανωτής και πρωτεργάτης και στις δυο ο φλογερός Μητροπολίτης Λαρίσης Διονύσιος ο Φιλόσοφος, που βρήκε μαρτυρικότατο θάνατο στα χέρια των τυράννων και ανόσια κατασπίλωση της μνήμης του στα φθονερά γραψίματα μικρόψυχων και σκοτεινών «ραγιάδων» αντιπάλων του. Του διπλού τούτου μαρτυρίου του φωτοστέφανος η δόξα του Εθνομάρτυρα κι ακάνθινο στεφάνι το χλευαστικό του παρανόμι (παρατσούκλι): «Σ κ υ λ ό σ ο φ ο ς»!
Οι σύγχρονοι του τον ονόμασαν «φιλόσοφο». Κι ο τιμητικός αυτός τίτλος συνόδευε όσο ζούσε τ’ όνομά του: ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ.Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, χάρη στις νεώτερες έρευνες, έγινε με δικαιοσύνη η ιστορική αποκατάσταση του Αδικημένου. Και κάθε νεώτερο στοιχείο,

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ Ή ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ;


 
Του Ιωάννη Καραμήτρου, Θεολόγου

Από καιρού εις καιρόν βλέπουν το φως της δημοσιότητας κείμενα νοσταλγών του αρχαίου ελληνικού (=ειδωλολατρικού) κόσμου, τα οποία εμποτισμένα με ένα αντιχριστιανικό και αντιευαγγελικό μένος διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια και επιχειρούν να παρουσιάσουν ότι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Επιχειρούν να μας πείσουν ότι ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι και Χριστιανός.


Ότι οι Βυζαντινοί των χιλίων χρόνων της ένδοξης βυζαντινής ιστορίας μας δεν μπορεί να είναι Έλληνες. Εισάγουν έτσι μια τεχνητή πόλωση στο λαό με σκοπό την αποχριστιανοποίησή του.Ένα τέτοιο κείμενο είναι και αυτό του επίτιμου δικηγόρου κ. Θρασύβουλου Καβασίδη, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην «Ελευθερία» με τον τίτλο «Έλληνες και χριστιανισμός».


Παίρνοντας, λοιπόν, αφορμή από το συγκεκριμένο δημοσίευμα αυτό θα ήθελα να κάνω γνωστές στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό τις παρακάτω σκέψεις: Είναι αναμφισβήτητο ότι το Ευαγγέλιο διαδόθηκε στην Ελλάδα από τον απόστολο των Εθνών, τον απόστολο Παύλο. Είναι όμως πλάνη, διαστροφή και ψεύδος, στην προσπάθεια να μειωθεί το κύρος του Απ. Παύλου, να γράφεται από τον κ. Καβασίδη ότι: «Στην Αθήνα, λέγεται, ότι «τόλμησε» να μιλήσει ο Παύλος δήθεν στον Άρειο Πάγο.


Στην πραγματικότητα μάλλον μίλησε στην αγορά». Και ενώ στο άρθρό του γίνεται εκτενής αναφορά στις Πράξεις των Αποστόλων, στο οποίο κατ’ επανάληψη παραπέμπει τον αναγνώστη, παραλείπεται το χωρίο εκείνο που αναφέρεται στον Άρειο Πάγο και που έχει ως εξής: «Εν δε ταις Αθήναις (ο Παύλος) … διελέγετο μεν ουν εν τη συναγωγή τοις Ιουδαίοις και τοις σεβομένοις και εν τη αγορά κατά πάσαν ημέραν προς τους παρατυγχάνοντας. τινές δε των Επικουρείων και Στωϊκών φιλοσόφων … επιλαβόμενοί τε αυτού επί τον Άρειον Πάγον ἤγαγον λέγοντες· δυνάμεθα γνώναι τίς η καινή αύτη η υπό σου λαλουμένη διδασκαλία; … Σταθείς δε ο Παύλος εν μέσω του Αρείου Πάγου έφη· άνδρες Αθηναίοι,

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Σὰν σήμερα 26 Ἰουλίου πραγματοποιῆκε ἡ ἠρωϊκὴ Μάχη στὰ Δερβενάκια


Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μάχες τοῦ ἀγώνα τῆς Ἀνεξαρτησίας, στὴν ὁποία διαφάνηκε ἡ στρατηγικὴ ἰδιοφυΐα τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Στὶς ἀρχὲς Ἰουλίου τοῦ 1822, ἕνας νέος κίνδυνος ἀνεφάνη γιὰ τὴν Ἐπανάσταση, μὲ τὴν κάθοδο στὴν Πελοπόννησο ἰσχυρῆς τουρκικῆς δύναμης ὑπὸ τὸν ἰκανότατο Μαχμοὺτ Πασά, γνωστότερο ὡς Δράμαλη. Ὁ Σουλτάνος, σὲ πλεονεκτικὴ θέση μετὰ τὴν ἐξολόθρευση τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ, εἶχε στρέψει τὴν προσοχή του στοὺς ἐπαναστατημένους Ἕλληνες. Χωρὶς νὰ συναντήσει τὴν παραμικρὴ ἀντίσταση στὴν Ἀνατολικὴ Στερεὰ Ἑλλάδα, ὁ Δράμαλης μὲ 25.000 ἄνδρες προέλασε ταχύτατα καὶ στις 6 Ἰουλίου στρατοπεδευσε στὴν Κόρινθο. Βασικός του στόχος ἦταν ἡ ἀνακατάληψη τῆς Τριπολιτσᾶς καὶ ἡ κατάπνιξη τῆς Ἐπανάστασης στὸν Μοριὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ στόλου, ποὺ θὰ κατέπλεε στὸν Ἀργολικὸ Κόλπο.
Παρακούοντας τοὺς τοπικοὺς τούρκους ἡγέτες,

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝ​ΗΣ



Πόσο επίκαιρος και σήμερα ο Μακρυγιάννης

Tότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος... , ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη». Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό' χα, δεν τό' δινα κανενός. Κι' αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να....
αγοράσει κάτι τέτοιο».

Έφυγαν αυτοί. Κι' έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι' εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι' αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

68 χρόνια ἀπὸ τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Καλαβρύτων (13 Δεκεμβρίου 1943)


Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ κάποιοι ψάχνουν ἐναγωνίως "ἤρωες" καὶ ἰνδάλματα ἀλλοῦ, ἔχουμε χρέος νὰ θυμόμαστε τὴν Ἱστορία μας, ἀκόμα κι ἂν αὐτὴ δὲν “πουλάει” ἢ δὲν διαφημίζεται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ καὶ τοὺς ὑπόλοιπους διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης. Συμπληρώνονται λοιπὸν σήμερα 68 χρόνια ἀπὸ τὴ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα σὲ βάρος ἄμαχου πληθυσμοῦ στὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία.

“Οι Γερμανοὶ μπῆκαν στὰ Καλάβρυτα στὶς 09/12. Δημιούργησαν ἕναν ἀσφυκτικὸ κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὴν πόλη, προκειμένου νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ ξεφύγει. Τὴν ἔντονη ἀνησυχία τῶν κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, νὰ κατευνάσει ὁ Γερμανὸς Διοικητής, ὁ ὁποῖος τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι δὲν πρόκειται κανεὶς νὰ πάθει τίποτε καὶ ὅτι ὁ στόχος τοὺς ἦταν ἡ ἐξόντωση τῶν ἀνταρτῶν. Προχώρησαν ἀρχικὰ στὴν πυρπόληση σπιτιῶν ποὺ ἀνῆκαν σὲ ἀντάρτες καὶ ἀναζήτησαν τὴν τύχη τῶν Γερμανῶν τραυματιῶν τῆς Μάχης τῆς Κερπινῆς.
Στὶς 12/12, οἱ Γερμανοὶ ἄρχισαν νὰ ἑτοιμάζονται γιὰ νὰ ἀποχωρήσουν τὴν ἑπομένη. Τὸ πρωὶ στὶς 13/12, ἡμέρα Δευτέρα, πρὶν καλὰ καλὰ ξημερώσει, χτύπησαν τὶς καμπάνες τῆς κεντρικῆς ἐκκλησίας καὶ Γερμανοὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες διέταξαν νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλοι οἱ κάτοικοι στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, ἀφοῦ πάρουν μαζί τους μία κουβέρτα καὶ τρόφιμα μίας ἡμέρας. Στὸ κτίριο τοῦ σχολείου ἔγινε ὁ χωρισμὸς καὶ ὁ ἀποχωρισμός. Τὰ γυναικόπαιδα κλείστηκαν στὸ σχολεῖο καὶ οἱ ἄνδρες ἀπὸ 14 χρονῶν καὶ πάνω ὁδηγήθηκαν σὲ φάλαγγες στὴν κοντινὴ Ράχη τοῦ Καππῆ. Ὁ χῶρος ἦταν προσεκτικὰ ἐπιλεγμένος. Ἡ ἀμφιθεατρική του διαμόρφωση δὲν θὰ ἐπέτρεπε σὲ κανένα νὰ γλιτώσει. Οἱ Καλαβρυτινοὶ ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ...

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Γοργοπόταμος: Μια ανατίναξη που ακούστηκε σ΄ όλο το κόσμο


   

Γοργοπόταμος 25 Νοεμβρίου 1942... 69 χρόνια μετά, εμείς εξακολουθούμε να γιορτάζουμε ξεχωριστά το μεγάλο αυτό γεγονός
Το κορυφαίο γεγονός της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης του Ελληνικού Λαού στην Νεότερη Ιστορία είναι η Ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, από τις ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις του Ε.Α.Μ και του Ε.Δ.Ε.Σ την νύχτα της 25ης Νοεμβρίου 1942.

Τον Σεπτέμβριο του 1942 Αγγλικό κλιμάκιο με αρχηγό το συνταγματάρχη Μαγερς αποβιβάζεται κρυφά στην Ελλάδα, έρχεται σε επαφή με τις διάφορες αντάρτικες ομάδες και κατορθώνει να συντονίσει τις ενέργειες τους. Αποτέλεσμα του συντονισμού αυτού ήταν η ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Στην ανατίναξη έλαβαν μέρος 120 άνδρες του Ε.Α.Μ. , 65 του Ε.Δ.Ε.Σ και 12 Άγγλοι κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη και του Ναπολέοντα Ζέρβα.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ "ΟΧΙ" ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ... ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΟΠΛΟ! Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ...




"Ο Μεταξάς αρχικά επέδειξε καρτερικότητα απέναντι στις ιταλικές προκλήσεις, προετοιμαζόμενος όμως ταυτοχρόνως για μια στρατιωτική αναμέτρηση στο πλευρό των Συμμάχων.

Το μυστικό όπλο του Μεταξά ήταν η επιστράτευση με τα φύλλα πορείας.


Ήταν μια πρωτοποριακή μέθοδος για την εποχή, όπου μπορούσε μέσα σε 2-3 εβδομάδες να συγκεντρώσει γρήγορα τον στρατό και να τον στείλει στο μέτωπο. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι δεν έκανε νωρίτερα επιστρατεύσεις ήταν το στοιχείο του αιφνιδιασμού για τους Ιταλούς, οι οποίοι πίστευαν ότι ο πόλεμος με την Ελλάδα θα ήταν εύκολος.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1940



Ιδού και η επίσημη αναφορά του Νικολάου Γκάτζαρου στο Γ.Ε.Σ για το συμβάν:






Αριθ. Δ.Υ.

Εν Τ.Τ. 712 τη 3η Μαρτίου 1941
Ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος

Προς

Το 1/40 Τάγμα Ευζώνων Ενταύθα

ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ "ΟΧΙ" ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

«Δὲν μπορῶ νὰ ὁρκίσω Κυβέρνηση προβληθεῖσα ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι τὶς Κυβερνήσεις τὶς ὁρίζει ὁ λαὸς ἢ ὁ Βασιλεύς. Ἐδῶ τώρα οὔτε ὁ λαὸς ἐψήφισε τὴν Κυβέρνηση, οὔτε ὁ Βασιλεὺς τὴν ὅρισε. Πῶς ζητᾶτε νὰ ὁρκίσω Κυβέρνηση ὑποδειχθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ; Δία νὰ εἶναι ὄργανο τῶν;»
"Αὐτὸς ὁ τόπος βγάζει δύο πράγματα, ἐλιὲς καὶ παλικαριά."
Στὰ 1881 γεννήθηκε στὴν σκλαβωμένη Κομοτηνή, ἡ ζωὴ τοῦ πέρασε μέσα ἀπὸ συμπληγάδες μὰ θὰ μείνει βαθειὰ στὴν μνήμη τῆς ἱστορία τὸ βῆμα του, γιατί ὁ ἱεράρχης τῶν Ποντίων ὁ Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητὸς καὶ εἶπε ΟΧΙ, ὅταν ὅλοι λέγανε ΝΑΙ ἀπ’ ἄκρου σ’ ἄκρου στὴν Εὐρώπη. Τιμημένος ὅσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στὰ δύσκολα χρόνια, στάθηκε στὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μαύρης θάλασσας καὶ στὶς πατρογονικὲς ἑστίες ἀλλὰ καὶ μετὰ στὴν προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν Μακεδονία. Ἀποκρισάριος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα,

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ὁ ἄγνωστος ἄθλος τοῦ πιλότου Μαρίνου Μητραλέξη στὸν πόλεμο τοῦ 1940

Πρόκειται γιὰ τὸν μοναδικὸ Ἕλληνα ἀεροπόρο ποὺ τιμήθηκε μὲ τὸ Χρυσὸ Ἀριστεῖο Ἀνδρείας
Κατὰ τὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο τοῦ 1940-41 παρὰ τὸ μικρὸ μέγεθος τῆς Ἑλληνικῆς ἀεροπορίας ἡ ὁποία ἀνερχόταν σὲ ἀναλογία 1 πρὸς 6 τῆς Ἑλληνικῆς ἀεροπορίας ἀπέναντι στὴν Regia Aeronautica (ἰταλικὴ ἀεροπορία), πραγματοποιήθηκαν ἀξιόλογη ἐκπροσώπηση, πέρα ἀπὸ τὴν ἀριθμητικὴ ὑπεροχὴ ἡ ἰταλικὴ ἀεροπορία ἦταν ἐφοδιασμένη μὲ σύγχρονα ἀεροπλάνα MACCHI καὶ FIAT ἔναντι τῶν πεπαλαιωμένων πολωνικῶν PZL ποὺ διέθετε ἡ Ἑλλάδα, τὸ χειρότερο ὅμως ἦταν ἤδη ἡ Πολωνία εἶχε ἤδη κατακτηθεῖ καὶ ὑπῆρχε τεράστια ἔλλειψη ἀνταλλακτικῶν, ἐνῶ ἡ ἐκπαίδευση τῶν Ἑλλήνων χειριστῶν στὶς σύγχρονες τακτικὲς ἦταν ἐλλιπὴς .

Η συμμετοχή των Αλβανών στην Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας το 1940 και οι… απαιτήσεις τους το 1941

Το σοκ της ιταμής ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας, τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, πριν καν τη λήξη του τελεσίγραφου που επέδωσε ο Ιταλός πρεσβευτής
Emanuele Grazzi στον Ιωάννη Μεταξά, διαρκεί επί 70 χρόνια, σε βαθμό να μην μαθαίνουμε την αλβανική στάση σε αυτό το πόλεμο. Πως συμπεριφέρθηκαν, όχι μόνο το επίσημο αλβανικό κράτος που τελούσε υπό καθεστώς «προσωρινής ένωσης» με την Ιταλία, αλλά και οι ίδιοι οι αλβανοί, όποτε μπορούσαν να δράσουν ως άτομα;
Σε επίσημο επίπεδο υπήρχε συνεργασία με τους Ιταλούς εισβολείς. Σε ανεπίσημο επίπεδο υπήρξε…
φανατικότερη συνεργασία με αυτούς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου οι αλβανοί αυτομόλησαν προς τις ελληνικές γραμμές.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από επίσημα ιταλικά χείλη και γραφίδες που μας βεβαιώνουν για ότι ακριβώς κατηγορηματικά μας βεβαίωσαν και οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι Έλληνες: Ο διοικητής της θρυλικής 8ης Μεραρχίας –που δέχθηκε το κύριο βάρος της ιταλικής επίθεσης- υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου αρχιστράτηγος
Αλέξανδρος Παπάγος, οι οποίοι αναφέρουν ότι άπειροι αλβανοί πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων «με ενθουσιασμόν και ανθελληνικήν λύσσαν». Την αγριότητα αυτής της αλήθειας προσπάθησαν να αμβλύνουν μεταπολεμικά κάποιοι αλβανοί Ιστορικοί, διογκώνοντας τα περιστατικά συμπαράταξης κάποιων συμπατριωτών τους με τους Έλληνες και μειώνοντας τον όγκο των συνεργατών των Ιταλών, τον οποίον εν πάση περιπτώσει αποδίδουν σε… εξαναγκασμό! Δεν
είναι τυχαίο ότι, ψάχνοντας διαδικτυακά στοιχεία, «έπεσα» πάνω σε ένα «ελληλοαλβανικό μπλόγκ» που μας διαβεβαιώνει ότι «όσοι μιλούν για συνεργασία των αλβανών με τους Ιταλούς φασίστες του ’40 είναι… ανιστόρητοι» και, λίγο πολύ, κακοθελητές!
Μετά τη κατάρρευση της Ιταλίας στο μέτωπο και την έλευση των Γερμανών, στην Αλβανία συγκροτήθηκε με διαταχή του ίδιου του Χίμλερ Τάγμα SS (!), επανδρωμένο από αλβανούς, με πανομοιότυπες στολές με αυτές των γερμανικών SS, αλλά με αλβανικά διακριτικά, ενώ η Αλβανία (ηττημένη μαζί με την Ιταλία) δεν παρέλειψε το 1941 να εγείρει… εδαφικές
διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας, ζητώντας τα Ιωάννινα, τη Θεσπρωτία, τη Πρέβεζα, κομμάτια της δυτικής Μακεδονίας κ.ά! Σε ενδιαφέρον άρθρο του Ταξίαρχου ε.α. και τέως  καθηγητή Στρατιωτικής Ιστορίας Χαράλαμπου Νικολάου, που δημοσιεύθηκε στα 24 Γράμματα, αναφέρονται
ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για αυτή τη πτυχή του πολέμου. Το Greece SOS θυμίζει ότι, πέρα από τη
παράθεση γεγονότων, η διατύπωση υποκειμενικών κρίσεων, όσο ενδιαφέρουσα και τεκμηριωμένη και αν είναι, εκφράζει τη γνώμη του αρθρογράφου και όχι αναγκαστικά και του Greece SOS.

28 Οκτωβρίου 1940 - Το ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ






H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα από Αλβανίας σύνορα της Ελλάδας. Συνάντηση Χίτλερ - Μουσσολίνι στη Φλωρεντία, τοπική ώρα 11.00. "Φύρερ, προελαύνουμε.." ήταν τα πρώτα λόγια του Μουσσολίνι.
Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΙΩΝΕΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ - ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ


Στις 25 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός πέρασε τον Αξιό ποταμό και ετοιμάστηκε για επίθεση στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, ο Ταχσίν πασάς πρότεινε την, υπό όρους, παράδοση της πόλης στους Έλληνες. Ο Κωνσταντίνος αντιπρότεινε τη μεταφορά των Τούρκων αξιωματικών στη Μικρά Ασία, δίνοντας διορία έως τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρίου.

Οι Τούρκοι δέχθηκαν, ζητώντας παράλληλα να πάρουν μαζί τους και 5.000 όπλα, όρο που απέρριψε ο Κωνσταντίνος, δίνοντας δίωρη παράταση για τελική συμφωνία. Η νέα διορία πέρασε και ο ελληνικός στρατός ετοιμάστηκε για επίθεση, όμως τελικά, ο Ταχσίν πασάς ανακοίνωσε ότι δέχονταν τους ελληνικούς όρους.


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1948-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011: 63 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΛΗ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ, ΤΟ ΕΠΡΑΞΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ!

Πρωτάτον, Καρυές

Για την υπόθεση αυτή ο Πατέρας Γαβριήλ ο Διονυσιάτης έχει γράψει:

«Οκτώβριος 1948. Ο συμμοριτοπόλεμος εμαίνετο καθ' όλην την χώραν, και ιδία εις τας βορείους επαρχίας όπου ήτο ευκολότερος ο ανεφοδιασμός των συμμοριτών από τας γειτονικάς κομμουνιστικάς χώρας. Εις την Χαλκιδικήν λόγω της ορεινότητας και της εύκολου εξοικονομίσεως τροφίμων εκ των χωριών, ευρίσκοντο 3 με 4 συμμορίαι, των οποίων σκοπός να έχουν υπερφαλαγγισμένην την Θεσσαλονίκην, να ενεργούν μέχρι των προθύρων αυτής δολιοφθοράς και να στρατολογούν εκουσίως και ακουσίως.

«Ο πληθυσμός αυτής εθνικόφρων κατά τα 9/10, ίνα αποφύγει τας στρατολογίας, τας διώξεις και τας εξοντώσεις εκ μέρους των συμμοριτών, μετώκησεν εις τα μεγαλύτερα κέντρα, οι γεωργοί προς την Κασσάνδραν, πεδινήν ως επί το πολύ και ήδη με την τομήν του ισθμού εις την Ποτίδαίαν νήσον γενομένην και ευκόλως φρουρουμένην, οι αστοί και βιοτέχναι διέρρευσαν προς Θεσσαλονίκην, Πολύγυρον και Αρναίαν, οι δε εργάται και υλοτόμοι προς το Άγιον Όρος, όπου προ διετίας είχον εισρρεύσει και οι κτηνοτρόφοι με τας αγέλας και τα ποίμνιά των.