Όταν ο Γέροντας δεν έχει μεν πείρα μεγάλη, αλλά έχει αγάπη μεγάλη και ταπείνωση πολλή, βοηθάει πάλι θετικά τα πνευματικά του παιδιά με την πείρα των εμπειροτέρων, τους οποίους συμβουλεύεται, και με τη Χάρη του Θεού, την οποία συνέχεια τότε θα δέχεται από την πολλή του ταπείνωση.
Ο ανήλικος όμως που μαζεύει νέους για υποτακτικούς του, φανερώνει την μεγάλη του υπερηφάνεια, που έχει ακόμη και στα μεδούλια του, και μοιάζει με μωρό παιδί που γεννιέται με γενειάδα (τέρας), και αυτοί που τον ακολουθούν φανερώνουν βλάβη στα μυαλά ή στην καρδιά....H πνευματική αγάπη είναι ανώτερη από την αγάπη που έχουν τα κατά σάρκα αδέλφια, γιατί συγγενεύει κανείς από Χριστό και όχι από μάννα. Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη είναι γεμάτοι από καλωσύνη, γιατί μέσα τους έχουν το Χριστό και στο πρόσωπό τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.
Αδύνατο είναι, φυσικά, να έλθει η αγάπη του Χριστού μέσα μας, εάν δεν βγάλουμε έξω τον εαυτό μας από την αγάπη μας, και να την δώσουμε στο Θεό και στις εικόνες Του και να δινώμαστε πάντα στους άλλους, χωρίς να θέλουμε να μας δίνωνται οι άλλοι.
Όσοι πονάνε πολύ και για τη σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους (αγωνιζόμενοι) και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού, αυτοί νιώθουν και την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μία συνεχής δοξολογία, γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν Άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα το Θεό.
πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2010/10/blog-post_03.html
