καταβολή εγγυήσεων για τη δανειοδότησή τους από τις τράπεζες. Η κυβέρνηση υπό το βάρος του δημόσιου χρέους που «τρέχει» προς τα 348 δισ. ευρώ και την ασφυκτική πίεση της τρόικας κλείνει το παράθυρο του δανεισμού και πλέον όσοι φορείς δεν έχουν ίδια έσοδα θα οδηγηθούν στο κλείσιμο. Το ίδιο ισχύει και για μεγάλους οργανισμούς- όπως η Εργατική
Εστία που απορροφάται από τον ΟΕΚ-,ενώ σειρά παίρνουν ΤΕΙ και αργότερα περιφερειακά νοσοκομεία. Ολοι αυτοί οι φορείς στήριζαν τη λειτουργία τους σε κρατικές επιχορηγήσεις και εγγυήσεις του Δημοσίου, οι οποίες συνήθως κατέπιπταν. Εκτιμάται ότι η Μεταπολίτευση δημιούργησε 5.000 τέτοια ΝΠΔΔ- ένα δεύτερο κράτος μέσα στο κράτος.
«O κόμπος έφτασε στο χτένι... Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το Δημόσιο. Αυτή είναι η αλήθεια» . Δύο ημέρες μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού στη Βουλή ο υφυπουργός επί των Οικονομικών κ. Φ. Σαχινίδης μιλώντας στο «Βήμα» λέει τα πράγματα με το όνομά τους. «Εδώ που φτάσαμεας αποφασίσει το πολιτικό σύστημα τι θέλει. Ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός, μίζερος, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη και, το κυριότερο, δεν υπάρχουν πλέον τα χρήματα να τον συντηρούμε».
Ο κ. Σαχινίδης απαντά στην κριτική που ασκείται από την αντιπολίτευση και στα «συντροφικά μαχαιρώματα» που πληθαίνουν, καθώς όλοι αντιλαμβάνονται ότι για να βγει πέρα ο νέος προϋπολογισμός θα πρέπει να ληφθούν σκληρές αποφάσεις που θα θίξουν κεκτημένα και ομάδες του Δημοσίου σε πολύ συγκεκριμένους χώρους:
1. Στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς, όπου οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν αμοιβές διπλάσιες από τις αμοιβές του ιδιωτικού τομέα.
«Αυτή τη στιγμή υπάρχουν αμοιβές στον τομέα των ΔΕΚΟ που είναι κατά 44% υψηλότερες από τις αμοιβές στον δημόσιο τομέα και κατά 100% υψηλότερες από ό,τι στον ιδιωτικό τομέα. Οι συγκεκριμένες ΔΕΚΟ έχουν φτάσει σε σημείο να επιβαρύνουν κάθε χρόνο το έλλειμμα κοντά 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Μα 2 δισ. ευρώ είναι αυτά που εξοικονομήσαμε περικόπτοντας τον 13ο και τον 14ο μισθό» σημειώνει ο υπουργός.
2. Στους οργανισμούς και στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου που συντηρούνται με δάνεια για τα οποία εγγυάται το Δημόσιο. Οι εγγυήσεις είχαν ξεπεράσει τα 27 δισ. ευρώ και πλέον περνούν στο δημόσιο χρέος. Τα ανεξόφλητα υπόλοιπα δανείων τρίτων που προβλέπεται ότι θα καταπέσουν εκτιμώνται σε 10 δισ. ευρώ. Ετσι όπως πάμε, τα περίπου 5.000 νομικά πρόσωπα θα αντιμετωπίσουν πολύ σύντομα το «σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου» καθώς από το 2011 το Δημόσιο δεν μπορεί να εγγυηθεί για τον δανεισμό τους.
3. Στα νοσοκομεία, τα οποία έως σήμερα λειτουργούσαν χωρίς οικονομική διοίκηση και κανέναν έλεγχο στις δαπάνες των προμηθειών και στο κόστος των εξετάσεων.
4 Στα ασφαλιστικά ταμεία, όπου οι δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο με γεωμετρική πρόοδο και αποτελούσαν πηγή (συχνά παράνομου) πλουτισμού για προμηθευτές, γιατρούς, φαρμακοποιούς κ.ά. Το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη στη χώρα μας ανήλθε σε 5,1 δισ. ευρώ. Αν συμπεριλάβουμε και το 1,3 δισ. ευρώ της νοσοκομειακής δαπάνης, φθάνουμε στα 6,4 δισ. ευρώ!
5. Στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, πολλά από τα οποία λειτουργούσαν και λειτουργούν ανεξέλεγκτα, με τους πανεπιστημιακούς να διαχειρίζονται κατά το δοκούν τα κοινοτικά ερευνητικά προγράμματα, ουσιαστικά να απολαμβάνουν υπεραμοιβές χωρίς να παράγουν το ελάχιστο ερευνητικό έργο.
«Αυτό είναι το δίλημμα για τον πολιτικό κόσμο. Αυτό που χτίσαμε τα τελευταία 30 χρόνια δεν προσφέρει ούτε τις στοιχειώδεις υπηρεσίες στον πολίτη. Γι΄ αυτό, ενώ έχουμε τις μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες για την Υγεία στην Ελλάδα, αναπτύσσονται και τα ιδιωτικά νοσοκομεία».
Ο ίδιος εξηγεί ότι ενώ η μέση κατά κεφαλήν ετήσια ιδιωτική δαπάνη για υπηρεσίες Υγείας ανέρχεται στην ευρωζώνη σε 770 ευρώ, στην Ελλάδα υπερβαίνει τα 1.180 ευρώ.
Οι πληρωμές αυτές για τη συμμετοχή του ασθενούς στο κόστος των υπηρεσιών που παρέχονται από το ΕΣΥ καλύπτουν τη φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, τις δαπάνες για επισκέψεις σε ιδιώτες γιατρούς μη συμβεβλημένους με τα Ταμεία, τη διαφορά της πραγματικής τιμής από την τιμή που εγκρίθηκε ότι θα καταβληθεί από τα Ταμεία και, τέλος, την ιδιωτική ασφάλιση υγείας.
Ο κ. Σαχινίδης υπογραμμίζει ότι τα περιθώρια για αυξήσεις της φορολογίας εξαντλήθηκαν και τα πράγματα δεν θα βελτιωθούν όσο ο δημόσιος τομέας δεν περιορίζεται. Και περιγράφει την κατάσταση ως εξής: «Ακόμη και αν, στο ιδανικό σενάριο, επιτύχουμε το πρόγραμμα και τους στόχους που έχουμε θέσει για το 2011, το έλλειμμα θα είναι 17 δισ. ευρώ. Το 2012 πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα αν δεν περιορίσουμε το κράτος;». Και διερωτάται: «Αν δεν επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, θα βάλουμε και άλλους φόρους;.. Ολοι πρέπει να αντιληφθούν ότι η προσπάθεια που κάνουμε δεν είναι κατοστάρι-πήραμε τα μέτρα και τελειώσαμε εφέτος-, είναι μαραθώνιος».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=32&artId=323418&dt=21/11/2010#ixzz1601EzdHN
