Μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες Θεομητορικὲς Ἑορτές, ποὺ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας, στὶς 21 Νοεμβρίου κάθε ἔτους, εἶναι ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἑορτάζουμε δηλαδὴ τὴν εἴσοδο τῆς Παναγίας μας στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ – στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅταν αὐτὴ ἦταν μόλις τριῶν ἐτῶν.
Ἀλλ’ ἂς δοῦμε τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, ὅπως τὰ διαφυλάσσει ἀπ’ ἀρχῆς καὶ τὰ προβάλλει ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας.
Κατ’ αὐτὴ λοιπὸν τὴν παράδοση, οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου ἦταν ἄτεκνοι καὶ γι’ αὐτὸ ζοῦσαν μέσα σὲ μεγάλη δυστυχία καὶ θλίψη, ἀφοῦ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τὸ νὰ μὴν ἔχει ἕνα ζευγάρι ἀπογόνους, ἐθεωρῆτο προσβλητικὸ καὶ μεγάλο κακό.
Κατόπιν θερμῆς προσευχῆς, τοῦ μὲν Ἰωακεὶμ σ’ ἕνα σπήλαιο, τῆς δὲ Ἄννης μέσα στὸν κῆπο τῆς οἰκίας τους, ὁ Θεός, διὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, τοὺς πληροφόρησε ὅτι θὰ λάβουν τὸ ποθούμενο, πράγμα φυσικὰ ποὺ ἔγινε καὶ «ἐπλήσθησαν χαρᾶς μεγάλης».
Τόσο δὲ μεγάλη ἦταν ἡ εὐγνωμοσύνη τους πρὸς τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος δὲν παρεῖδε τὴν βαθιά τους θλίψη καὶ τὴν θερμὴ προσευχή τους, ὥστε ἀπὸ κοινοῦ ἀποφάσισαν νὰ τὴν ἀφιερώσουν τὴν θυγατέρα τους στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, στὰ Ἱεροσόλυμα, μόλις ἡ Μαριὰμ ἔκλεισε τὰ τρία της ἔτη.
Ὁ Ζαχαρίας δὲ ὁ Ἀρχιερεύς, διὰ θείας ἀποκαλύψεως, γνώρισε τὸ μεγάλο μυστήριο καὶ τὰ ἐξαιρετικὰ γεγονότα ποὺ θὰ ἐλάμβαναν χώρα μετὰ ἀπὸ μερικὰ ἔτη. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν καθοδήγηση τοῦ Θεοῦ, τὴν παρέλαβε ἀπὸ τοὺς γονεῖς της καὶ τὴν εἰσήγαγε «εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων» του ἱεροῦ Ναοῦ. Στὸν ἱερὸ δηλαδὴ ἐκεῖνο τόπο, στὸν ὁποῖο μόνος ὁ Ἀρχιερεὺς εἰσήρχετο «ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ», δήλ. μία μόνο φορᾶ τὸν χρόνο.
Τὸ δὲ περισσότερο θαυμαστὸ εἶναι ὅτι ἡ Παρθένος Μαριάμ, παρέμεινε στὸν εὐλογημένο καὶ ἀπολύτως ἡσυχαστικὸ ἐκεῖνο χῶρο, δώδεκα ὁλόκληρα ἔτη.
Κατὰ τοὺς χρόνους αὐτούς, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ τῆς «ἐκόμιζε τροφὴν οὐρανίαν», καὶ ...πάλι κατὰ θαυμαστὸ τρόπο, ἡ τροφὴ ἐκείνη δὲν περίσσευε. Οὔτε βέβαια ἡ Παναγία μας τὰ ἔτη αὐτά, ἐξερχόταν ποτὲ τοῦ εὐλογημένου ἐκείνου τόπου.
Ἐκεῖ λοιπὸν μέσα στὸ ἀγγελικὸ περιβάλλον, ἔζησε δώδεκα ὁλόκληρα ἔτη, ὁμιλοῦσα μὲ τοὺς Ἀγγέλους, ἕως ὅτου ἐξῆλθε γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸ μυστήριο τῆς Θείας Ἐνσαρκώσεως, γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Κατὰ τοὺς Πατέρας μάλιστα τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἐντρυφοῦν μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος στὰ Θεῖα αὐτὰ μυστήρια ποὺ περιβάλλουν τὴν Θεοτόκον, τὸ ὄνομα Μαριάμ, σημαίνει τὰ ἑξῆς:
Μ = Μόνη
Ἃ = Αὔτη
Ρ = Ρύσεται
Ἰ = Ἰοῦ (δηλητηρίου)
Ἃ = Ἅπαντας
Μ = Μισοκάλου (διαβόλου)
Τὸ ὄνομα Μαριάμ, ἐπίσης σημαίνει καὶ Κυρία, Βασίλισσα, Δυνατή.
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ μεγάλο γεγονὸς ἑορτάζουμε ἀδελφοί μου κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Βεβαίως, ὅπως θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, οἱ ἑορτές μας, καὶ κυρίως αὐτὲς ποὺ ἀναφέρονται στὴν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, θὰ πρέπει νὰ ἔχουν καθαρῶς πνευματικὸ χαρακτήρα καὶ μὲ τὴν χάρη Της νὰ ἀγωνιζόμαστε στὸ νὰ μιμούμαστε τὶς οὐράνιες ἀρετές της.
Μέσα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἡ «θεοπαῖς Μαριάμ», συνεχῶς βρισκόταν σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ποὺ θὰ ἔφερνε στὴν γῆ, μέσω τῆς Θείας Ἐνανθρωπίσεως.
Θὰ ἀποτελοῦσε ὄντως μεγάλη εὐλογία γιὰ ὅλους μας, ἐν ταπεινώσει νὰ τὴν παρακαλοῦμε πάντοτε, ἀλλὰ προπαντῶς τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς της, ἡ «πάντων τῶν γηγενῶν ἀνακαίνισις», νὰ μᾶς χαρίσει, πλὴν τῶν ἄλλων, καὶ τὸ ἐξαίσιο καὶ οὐράνιο δῶρο τῆς προσευχῆς. Τῆς θερμῆς προσευχῆς ποὺ ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ λειτουργεῖ μέσα στὴν καρδιά μας διηνεκῶς, ὥστε νὰ μᾶς ἐμπνέει τὸ χάρισμα τοῦτο, στὴν ἀγάπη τοῦ Υἱοῦ της. Ταυτοχρόνως δὲ ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφὶμ» νὰ μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ παναγίου θελήματος τοῦ Λατρευτοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δέσποινα προσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἠμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Ἀμήν.
