Ο γράφων, σε επιστολή του στην εφημερίδα «Παρασκευή+13» (18.5.07) διατυπώνει εύλογες απορίες για τα τεκταινόμενα στα Ιεροσόλυμα με τα εξής ερωτήματα:
«Τι εξυπηρετούσε η δημοσιοποίηση των αξιόποινων πράξεων του φυγόδικου εκκλησιαστικού υπαλλήλου Νικόλα Παπαδήμα; Να δημιουργηθούν εντυπώσεις για να μείνει στο θρόνο του ένας Πατριάρχης που συνεργάζεται και εξυπηρετεί την πολιτική προσάρτηση εδαφών και αύξησης του ελέγχου που εφαρμόζει στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και αλλαχού το Ισραήλ ή για να στιγματιστεί και να εκδιωχθεί επειδή δε συμφωνεί σε υψίστης σημασίας μακροχρόνιες μισθώσεις, αντιλαμβανόμενος για ορισμένες την εύθραυστη ισοσταθμία τους; Η ενέργεια και το αποτέλεσμα του να εξυπηρετώ τα Εθνικά σου Σχέδια εάν είμαι ο Ειρηναίος συνάδει με το να σε ξεσκεπάσω αφού υποστηρίζεις τα συμφέροντα της χώρας μου αν είμαι η «Μααriv»; Αν έχω κέρδος γιατί ακυρώνω την ιδιότητα και το γνώρισμα του αμοιβαίου και της ανταπόδοσης που δεν είναι οτιδήποτε άλλος εκτός από τη συγκάλυψη;
Γιατί εκθέτω και «καίω» με τη γνωστοποίηση των συμφωνιών αυτόν που με βοηθά να αποκτήσω «ιστορικά δικαιώματα» μέσα και γύρω από την Παλιά Πόλη; Αν έχω όφελος γιατί δεν προστατεύω αυτόν που με διευκολύνει να εξαπλωθώ»;
Ας θυμηθούν οι αλιείς σκανδάλων τι μερικώς απάντησε ένας εκ των νομικών της Επιτροπής που όρισε το Παλαιστινιακό υπουργικό συμβούλιο για να ερευνήσει το σκάνδαλο Πύλη της Γιάφφα για το οποίο κατηγορήθηκε ο Πατριάρχης Ειρηναίος, σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας «Αλ Κουτς» (23.3.2006).
Δημοσιογράφος: «Ο κόσμος ξέρει ότι τον Πατριάρχη Ειρηναίο τον βγάλανε από τον θρόνο λόγω της πώλησης περιουσίας του Πατριαρχείου σε ισραηλινές εταιρείες και ότι εκλέχθηκε ο Θεόφιλος Πατριάρχης για να ακυρώσει τις συμφωνίες».
Απάντηση (Τζάουαντ Μπούλους): «Η εκλογή Ειρηναίου έγινε το 2001 και το Ισραήλ τον πολέμησε και τον αναγνώρισε μετά από τρία χρόνια γιατί ανήκει στην ομάδα που έχει ως πολιτική της την συνεργασία με την Αραβική ορθόδοξη κοινότητα στο Ισραήλ […] Προσπάθησαν να τον πιέσουν να παραχωρήσει και να υπογράψει συμφωνίες και εκείνος αρνήθηκε. Και λόγω αυτής της απόρριψης ενώθηκαν τα συμφέροντα των κληρικών (εχθρών του Ειρηναίου) με δεξιά ιδρύματα για να γλιτώσουν από αυτόν […] Και έτσι έγινε ως κριτήριο υποστηρίξεως – αναγνωρίσεως του Πατριάρχη η παραχώρηση των κτημάτων […] Οι εβραϊκές εταιρείες θέλουν να αγοράσουν ή να τα ενοικιάσουν για πολλά χρόνια (έως 99) επειδή κατέχουν ευαίσθητη θέση στη διαμάχη για την Ιερουσαλήμ. Προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να εβραιοποιήσουν την Ιερουσαλήμ λόγω της στρατηγικής αξίας της, ειδικά στο πολιτικό μέλλον της και το ρόλο της στις συνομιλίες. Και αυτές οι εταιρείες πληρώνουν πολλά χρήματα για να πετύχουν το σκοπό τους […] Και για πολλά χρόνια βρήκαν αυτές οι εταιρείες φτωχές ψυχές ή εμπόρους οι οποίοι κρύβονται πίσω από το μαύρο ρούχο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και έτσι κατάφεραν να πάρουν το ένα μετά το άλλο ακίνητο του Πατριαρχείου».
Πόσοι από τους δημοσιογράφους που ασχολήθηκαν με την αλλαξοπατριαρχία στους Αγίους Τόπους ασχολήθηκαν με όσα οι θιγόμενοι Παλαιστίνιοι αποκάλυψαν στην έρευνά τους;
Αν ο Πατριάρχης Ειρηναίος είχε διαλέξει τη φυγή θα έβαζε στις αποσκευές του και όλες εκείνες τις συκοφαντίες που του απέδωσαν οι ορδές των αθλίων που ατυχώς ενστερνίστηκε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης.
Τουναντίον, σύμφωνα με την έγκριτη εφημερίδα «Το Βήμα» (23.4.2008) και σημειωτέον τέσσερις μήνες μετά την ψευτοαναγνώριση του αρχιεπισκόπου Θαβωρίου Θεοφίλου από το Ισραήλ, «την επίτευξη συμφωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η οποία θα διασφαλίσει τις ιδιοκτησίες στη Ρεχάβια για 150 χρόνια, επιδιώκει η κτηματική εταιρεία του Ισραήλ. Κτίρια σύμβολα για το Ισραήλ, όπως η προεδρική κατοικία, η Κνεσέτ (η Βουλή), η Αρχιραβινία (η μεγαλύτερη συναγωγή που υπάρχει στη χώρα) καθώς και πολυτελείς κατοικίες χτίστηκαν τα τελευταία 50 χρόνια στην περιοχή που ανήκει στο Πατριαρχείο. Η σύμβαση μεταξύ των δύο πλευρών λήγει το 2051, ωστόσο η Κερέν Καγιαμέτ (ίδρυμα που ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα αγόραζε γη εκ μέρους εβραίων επιχειρηματιών στις περιοχές που αργότερα αποτέλεσαν μέρος του κράτους του Ισραήλ και που λειτουργεί πλέον ως κτηματική εταιρεία του Ισραήλ) προσπαθεί ήδη να εξασφαλίσει την ανανέωση της σύμβασης για άλλα 99 χρόνια, δηλαδή ως το 2150. Την προώθηση της συμφωνίας για το μέλλον της Ρεχάβια αποφάσισε προχθές το απόγευμα η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που συνεδρίασε υπό την προεδρία του κ. Θεόφιλου […] Δύο φορές κατά το παρελθόν επιχείρησε η Κέρεν Καγιαμέτ να συμφωνήσει την παράταση της εκμίσθωσης της Ρεχάβια. Η πρώτη ήταν επί Πατριαρχίας Διόδωρου […] Η δεύτερη φορά που διεξήχθησαν διαπραγματεύσεις με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ήταν επί Πατριαρχίας κ. Ειρηναίου, ωστόσο δεν τελεσφόρησαν […] Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ζητεί τουλάχιστον 9 εκατ. δολάρια».
Από τα επιλεγμένα αποσπάσματα επιβεβαιώνονται δύο πράγματα:
α) ότι ο αγιοταφίτης Θεόφιλος Γιαννόπουλος από κήνσορας του Πατριάρχη Ειρηναίου, μετεξελίχθηκε σε αριβίστα, με αυτοσκοπό να θεμελιώσει την αναγνώριση του από το Ισραήλ. Μάλιστα κατ’ εφαρμογήν του ανορθόδοξου κανόνα ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» από την αρχή ήταν προετοιμασμένος και προδιατεθειμένος να διαπραγματευτεί τα πάντα με τους Ισραηλινούς προκειμένου να κερδίσει την εύνοια και την υποστήριξη του διαπλεκόμενου με τους εποίκους (και όχι μόνο) τέως πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ. Χαρακτηριστικά, το 2006, ενώπιον της διϋπουργικής επιτροπής της ισραηλινής κυβέρνησης που θα έκρινε αν πράγματι τήρησε τις διαδικασίες για να ενθρονιστεί Πατριάρχης, ο δικηγόρος του Rami Mugrabi παζάρευε το θρόνο του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου με δελεαστικά υπονοούμενα ότι «υπάρχουν τρεις αγοραπωλησίες ακινήτων που δεν μπορούν να ολοκληρωθούν εν απουσία της αναγνώρισής του» (Realnews, 8.11.2009)!
β) πως ο Ιεροσολύμων Ειρηναίος ήταν ακηδεμόνευτος, προσεκτικός και ασκούσε συνετή και αμερόληπτη διοίκηση στη διαχείριση των υποθέσεων ιδιοκτησίας της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας.
Είναι σημαντικό εδώ να στρίψουμε το νόμισμα και να δούμε την οικονομική παράμετρο και το παρασκήνιο για την ενοικίαση της περιοχής Ρεχάβια, έτσι όμως όπως παρατίθεται στην εφημερίδα «Haaretz» (9.5.2008) και όχι ότι έγραψε «ΤΟ ΒΗΜΑ». Προσέξτε τι λένε οι Ισραηλινοί!
«Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου ανακάλυψαν ότι το Πατριαρχείο είχε συμφωνήσει να παραχωρήσει αυτά τα εκατοντάδες στρέμματα στο κέντρο των Ιεροσολύμων έναντι της αμοιβής των 9.000.000 δολαρίων από το κράτος του Ισραήλ […]. Στην ουσία η πληρωμή απαιτήθηκε από το Θεόφιλο για την αναγνώρισή του από την ισραηλινή Κυβέρνηση […]. Πηγές κοντά στους επισκόπους λένε, είδαν, ότι η συμφωνία τους παρουσιάστηκε σαν να υπήρχε ήδη. Από οικονομικής άποψης, το ποσό των 9 εκατομμυρίων δολαρίων αποτελεί προσβολή όταν η ιδιοκτησία αξίζει, κατ’ εκτίμηση, σχεδόν μισό δισεκατομμύριο δολάρια».
Τι να υποθέσουμε για την ενημέρωση που παρείχε η εκκλησιαστική αρθρογράφος της εφημερίδας «Το Βήμα» (23.4.2008) σχετικά με την ενοικίαση της περιοχής Ρεχάβια και το τίμημα των 9 εκατ. δολαρίων που μας “σερβίρισε” ως το πλέον επιτυχημένο και αδιασάλευτο σε αντιστοιχία με το μισό δισεκατομμύριο δολάρια της εφημερίδας «Haaretz»;
Ενδεικτικά για την γραφίδα της αρκεί να ρίξει μία ματιά κανείς στο «βιογραφικό» του μοιχεπιβάτη Θεόφιλου που έγραψε ανήμερα Χριστούγεννα του 2005 καθώς και να συσχετίσει την χρονική περίοδο που παρουσίασε την «αγιογραφία» του Θεόφιλου στο λιβελογράφημα – ύμνο κατά της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας στις 10.6.2007 όταν και επικρατούσε πυρετός διαβουλεύσεων μεταξύ Αθήνας, Ιερουσαλήμ και Αμμάν ώστε να δοθεί λύση στο αδιέξοδο που είχε σημειωθεί στις σχέσεις Θεόφιλου με την ιορδανική κυβέρνηση, η οποία είχε άρει την αναγνώρισή της στο πρόσωπό του.
Η επίθεση και οι ατεκμηρίωτες προσβολές από το κείμενό της εναντίον του ιερατείου στους Αγίους Τόπους, με τον ανάρμοστο και βλάσφημο τίτλο «Πανάγιος Τάφος ΑΕ», θυμίζει αρκετά την επιστολή – ιεροδικείο του Ελληνοαμερικανού πρώην πρεσβευτή στο Κατάρ κ. Πάτρικ Νίκολας Θέρος, στον εφοπλιστή κ. Γ. Βεντούρη (το 2001) υπέρ της υποψηφιότητας για τον πατριαρχικό θώκο των Ιεροσολύμων, του 49χρονου τότε αρχιμανδρίτη Θεόφιλου Γιαννόπουλου. Στο γράμμα αυτό μεταξύ άλλων ο πρώην διπλωμάτης εξέφραζε πρωτίστως την αγωνία του για το μέλλον του παλαίφατου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και κατόπιν με μία απλή γενίκευση και χωρίς δεδομένα στοιχεία συκοφαντούσε και δυσφημούσε το σύνολο των αρχιερέων χαρακτηρίζοντάς τους «αγράμματους» και «διεφθαρμένους» σε μία προφανή προσπάθεια να «τορπιλίσει» τις υποψηφιότητες τους. Ως άμεμπτη και ακέραιη προοπτική «στο να διατηρούνται τα Ιεροσόλυμα ως Ελληνική Εκκλησία με ελληνική αποστολή» πρότεινε τον ανεπαρκή σε διοικητικά καθήκοντα λόγω μη θήτευσης σε καίριες θέσεις του Πατριαρχείου, αρχιμανδρίτη Θεόφιλο. Στην εν λόγω επιστολή για την επίτευξη της πρότασης του κυριολεκτικά ικετεύει την αρωγή και τις πολιτικές γνωριμίες του πλοιοκτήτη κ. Γ. Βεντούρη ώστε να δώσει συστάσεις για το ποιος θα είναι ο διάδοχος Πατριάρχης του κυρού Διοδώρου. Χαρακτηριστικά ο κ. Θέρος αναφέρει πως «ο ίδιος και ένας αριθμός προεξεχόντων Ελληνοαμερικανών υποστήριζε την υποψηφιότητα του αρχιμανδρίτη Θεόφιλου Γιαννόπουλου. Γνωρίζω ότι δεν είσθε άνευ φίλων στη Κυβέρνηση και αν συμφωνείτε μαζί μου […] εκλιπαρώ την επέμβασή σας με τον κ. Νιώτη ή και τον υπουργό Εξωτερικών κ. Παπανδρέου ακόμη».
συνέχεια εδώ
