Η οικουμενιστική πολυφωνία και το μάθημα των Θρησκευτικώντου Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Οι υπεύθυνοι για το μάθημα των Θρησκευτικών θεολόγοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και οι υποστηρίζοντες αυτούς θεολόγοι του συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ, κατά δική τους ομολογία εργάζονται για τη μετατροπή του θρησκευτικού μαθήματος από «ομολογιακό-μονοφωνικό» σε «ανοικτό-πολυφωνικό». Προφανώς μονοφωνικό είναι για αυτούς το μέχρι σήμερα διδασκόμενο μάθημα, που είναι βασισμένο στην ορθόδοξη χριστιανική θεολογία. Η μονοφωνία του αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα γιατί προφανώς στο μάθημα δεν κατέχουν κεντρική θέση οι διδασκαλίες των αιρετικών Παπικών, Προτεσταντών αλλά και των Ισλαμιστών, Βουδιστών, Ινδουϊστών και παντός είδους αλλοθρήσκων. Η πολυφωνία που θέλουν οι παραπάνω θεολόγοι να προσδώσουν στο μάθημα ταυτίζεται με μια οικουμενιστική οπτική που αντιμετωπίζει «ισότιμα» και «ισάξια» όλες τις θρησκείες και ομολογίες. Αν το μάθημα των Θρησκευτικών αποκτήσει τέτοια οικουμενιστική πολυφωνία είναι βέβαιο ότι οι συνειδήσεις των μαθητών θα νοσήσουν από συγκρητιστική σύγχυση.....
Είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους το σκοπό του θρησκευτικού μαθήματος. Θέλουμε με αυτό να καλλιεργήσουμε και να ενισχύσουμε την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση των μαθητών μας ή επιδιώκουμε τη δημιουργία πολιτών που θα αντιμετωπίζουν όλες τις θρησκευτικές δοξασίες με τον ίδιο τρόπο; Θα οδηγήσουμε τους μαθητές πιο κοντά στο Χριστό, στον Οποίο ήδη πιστεύουν ή θα γεμίσουμε τη διάνοια τους με σύγχυση φωτός και σκότους, Αλήθειας και ψεύδους, Χριστού και Βελίαρ;
Η νεοεποχίτικη πανθρησκεία επιδιώκει το τέλος των θρησκειών και τη «συμφιλίωση» όλων των πιστών κάτω από μια κοινή πίστη σε έναν θεό, που ο καθένας θα μπορεί να τον ονομάζει όπως θέλει (Χριστό, Αλλάχ, Βούδα κ.α.) αρκεί να αποδέχεται ότι και οι άλλοι κατέχουν μέρος της αλήθειας μέσω της πίστης τους, όποια κι αν είναι αυτή. Ο οικουμενισμός, η σύγχρονη μεγάλη αίρεση που μολύνει πολλά μέλη της Εκκλησίας, προωθεί την πανθρησκειακή αυτή ενότητα με διαλόγους, συμπροσευχές, «αγαπητικές» προσεγγίσεις, θεολογίες «της ετερότητας», «της ανεκτικότητας», «της πολυπολιτισμικότητας». Επειδή δε η πατερική θεολογία, πείρα και παράδοση δεν γνωρίζει τέτοιου είδους διαχριστιανικές και διαθρησκειακές προσεγγίσεις τίθεται στο περιθώριο από τους οικοδόμους της «μετα-πατερικής» θεολογίας.
Οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών που ήδη άρχισαν να υλοποιούνται με την εκπόνηση νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων και νέων βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στοχεύουν στη δημιουργία ενός μαθήματος πολυφωνικού. Αν τελικά το σχέδιο εφαρμοστεί, τα νέα βιβλία θα έχουν αποβάλλει το «μονοφωνικό» ορθόδοξο χριστιανικό πατερικό χαρακτήρα τους και θα έχουν υιοθετήσει την οικουμενιστική πολυφωνία. Όσοι θα κληθούμε να διδάξουμε το μάθημα στα επόμενα χρόνια, πιθανότατα θα πρέπει να στηρίξουμε τη διδασκαλία μας όχι στα σχολικά εγχειρίδια αλλά στις πηγές της ορθόδοξης θεολογίας, δηλαδή την Αγία Γραφή, τους Αγίους Πατέρες και τα συναξάρια των Αγίων.
(Η εικόνα που δημοσιεύσαμε σε αυτή την ανάρτηση βρίσκεται στο βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου, σελ. 107. Σκεφθείτε πόσες παρόμοιες θα στολίσουν τα νέα βιβλία Θρησκευτικών)
Είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους το σκοπό του θρησκευτικού μαθήματος. Θέλουμε με αυτό να καλλιεργήσουμε και να ενισχύσουμε την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση των μαθητών μας ή επιδιώκουμε τη δημιουργία πολιτών που θα αντιμετωπίζουν όλες τις θρησκευτικές δοξασίες με τον ίδιο τρόπο; Θα οδηγήσουμε τους μαθητές πιο κοντά στο Χριστό, στον Οποίο ήδη πιστεύουν ή θα γεμίσουμε τη διάνοια τους με σύγχυση φωτός και σκότους, Αλήθειας και ψεύδους, Χριστού και Βελίαρ;
Η νεοεποχίτικη πανθρησκεία επιδιώκει το τέλος των θρησκειών και τη «συμφιλίωση» όλων των πιστών κάτω από μια κοινή πίστη σε έναν θεό, που ο καθένας θα μπορεί να τον ονομάζει όπως θέλει (Χριστό, Αλλάχ, Βούδα κ.α.) αρκεί να αποδέχεται ότι και οι άλλοι κατέχουν μέρος της αλήθειας μέσω της πίστης τους, όποια κι αν είναι αυτή. Ο οικουμενισμός, η σύγχρονη μεγάλη αίρεση που μολύνει πολλά μέλη της Εκκλησίας, προωθεί την πανθρησκειακή αυτή ενότητα με διαλόγους, συμπροσευχές, «αγαπητικές» προσεγγίσεις, θεολογίες «της ετερότητας», «της ανεκτικότητας», «της πολυπολιτισμικότητας». Επειδή δε η πατερική θεολογία, πείρα και παράδοση δεν γνωρίζει τέτοιου είδους διαχριστιανικές και διαθρησκειακές προσεγγίσεις τίθεται στο περιθώριο από τους οικοδόμους της «μετα-πατερικής» θεολογίας.
Οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών που ήδη άρχισαν να υλοποιούνται με την εκπόνηση νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων και νέων βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στοχεύουν στη δημιουργία ενός μαθήματος πολυφωνικού. Αν τελικά το σχέδιο εφαρμοστεί, τα νέα βιβλία θα έχουν αποβάλλει το «μονοφωνικό» ορθόδοξο χριστιανικό πατερικό χαρακτήρα τους και θα έχουν υιοθετήσει την οικουμενιστική πολυφωνία. Όσοι θα κληθούμε να διδάξουμε το μάθημα στα επόμενα χρόνια, πιθανότατα θα πρέπει να στηρίξουμε τη διδασκαλία μας όχι στα σχολικά εγχειρίδια αλλά στις πηγές της ορθόδοξης θεολογίας, δηλαδή την Αγία Γραφή, τους Αγίους Πατέρες και τα συναξάρια των Αγίων.
(Η εικόνα που δημοσιεύσαμε σε αυτή την ανάρτηση βρίσκεται στο βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου, σελ. 107. Σκεφθείτε πόσες παρόμοιες θα στολίσουν τα νέα βιβλία Θρησκευτικών)
