- Ή μήπως θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε "καλώς ήρθαμε στην σοσιαλιστική κόλαση" του Γιώργου Παπανδρέου και των άλλων... παιδιών;
Όταν ήμουν μικρός όλοι μου έλεγαν να γίνω δικηγόρος διότι θα είμαι ευυπόληπτος πολίτης, θα έβγαζα λεφτά και θα με υπολόγιζαν όλοι σ’ αυτή την κοινωνία.
Ένα από τα λεγόμενα επαγγέλματα των “λευκών” κολάρων που μαζί με τον γιατρό, τον καθηγητή, τον αεροπόρο ήταν πολύ… must.
Διαβάστε λοιπόν αυτή την ιστορία για να καταλάβετε που πάμε και τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας. Διότι τέτοιες ιστορίες θα ζήσουμε πάρα πολλές τα επόμενα χρόνια. Ιστορίες που ακούγαμε για την Αργεντινή, το Περού ή το… Τατζικιστάν και δεν τις πιστεύαμε. (Η ιστορία είναι αληθινή).
Πάει ένας άνθρωπος σε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο και ζητά τον ιδιοκτήτη του γραφείου. Μόλις μπαίνει στο γραφείο του, του συστήνεται ως συνάδελφος δικηγόρος και τον παρακαλεί να κλείσει την πόρτα διότι θέλει να του πει κάτι σημαντικό, για μια υπόθεση. Ο μεγαλοδικηγόρος κλείνει την πόρτα και λέει στον συνάδελφό του να καθίσει και να του πει τι θέλει. Και τότε ο δικηγόρος βγάζει από την τσάντα του ορισμένα μολύβια και μαρκαδόρους και του λέει.”Συνάδελφε, μήπως μπορείς να αγοράσει μερικούς μαρκαδόρους διότι δεν έχω να ζήσω τα παιδιά μου…”.
Τόσο χαμηλά κατάντησε η Ελλάδα και ακόμη χαμηλότερα θα πάει. Οταν θα κόβονται οι μισθοί στον… Προκρούστη των εργοδοτών και θα βγαίνουν οι εργαζόμενοι στη ζητιανιά τότε θα δούμε κι άλλα “λευκά κολάρα” να πεινάνε. Κι αν το κάνουν οι επιστήμονες αυτό φανταστείτε τι έχει να γίνει με οικοδόμους, σερβιτόρους, χαμάληδες, σκουπιδιάρηδες κ.λπ.
-------------------------------------
Πριν από μερικές ημέρες:
Μια μεσήλικη κυρία περνά διστακτικά το κατώφλι του ιατρείου του πατέρα μου. Εκείνος την αναγνώρισε, καθώς την είχε εξετάσει παλαιότερα. Η κυρία του λέει: “Γιατρέ μου, ντρέπομαι που σας το λέω, αλλά είμαστε πολύ άσχημα στο σπίτι. Με όλο το θάρρος, ήρθα εδώ να σας παρακαλέσω να μου δώσετε κάτι γιατί δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα…”
Ποτέ δεν είχε συμβεί τέτοιο πράγμα σε 35 χρόνια άσκησης της ιατρικής.
Έρχονται χειρότερα φυσικά. Ίσως μια μέρα μπει κάποιος στο ιατρείο και ο πατέρας μου να μην προλάβει να μου διηγηθεί τί συνέβη…
Κάποτε, όταν έβλεπα ταινίες για το Ολοκαύτωμα, αναρωτιόμουν πώς γίνεται τόσος κόσμος να κάθεται στην ουρά για να μπεί στο Κρεματόριο. Γιατί, στην τελική, καλύτερα να αμυνθείς και να πάς απο σφαίρα, παρά να μπείς μόνος σου στον φούρνο.
Και τώρα βλέπω τον δικό μου Λαό, τον ηρωικό, τον νικητή του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, τον τσαμπουκά των Βαλκανίων να περιμένει στην σειρά για τον φούρνο.
Τι να πώ;
Και μαρκαδόρους θα πουλήσουμε και χαρτομάντηλα στα φανάρια... Aν υπάρχει κανείς να αγοράσει...
Παρόλα αυτά προτιμώ την σφαίρα…
Καλώς ήρθατε στην κόλαση…
