Εισαγωγικό σχόλιο απο το "Ο.Π"
Δυστυχώς αυτά που θα διαβάσετε στην πιο κάτω αναδημοσίευση δεν αποτελούν αυτό που θα λέγαμε "είδηση".
Ούτε φυσικά είναι "είδηση" η πρόσφατη απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου να ορίσει επιτροπή αποτελουμένη από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριο, Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αβύδου κ. Κύριλλο και έναν εκπρόσωπο που θα ορίσει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, προκειμένου να μελετήσει το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών και να εκφράσει τις απόψεις της Εκκλησίας στην Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, ή ακόμα και η προηγηθείσα τον περασμένο Οκτώβριο απόφαση της ΔΙΣ σύμφωνα με την οποία έδωσε "συγχωροχάρτι" στον Μεσσηνίας Χρυσόστομο για τις "αιρετίζουσες" θέσεις του περί "δύο πνευμόνων" και για τις υπόλοιπες φιλοπαπικές του θέσεις.
Υπο την παρούσα διαμορφωμένη κατάσταση κάποιος που ασχολείται με το "εκκλησιαστικό ρεπορτάζ" ,όλα αυτά θα τα θεωρήσει ως "φυσιολογικά" και αναμενόμενα.
Έχουμε την αίσθηση δυστυχώς, ότι ποτέ στην ιστορία δεν είχε βρεθεί ο Ελληνικός πιστός λαός να πλανιέται μόνος σε ένα τόσο πηχτό νέφος.Δεν θέλουμε να "ρίξουμε λάδι στην φωτιά" αλλά ούτε και να υποκριθούμε ότι δεν βλέπουμε.
Εδώ και τώρα πρέπει να συγκληθεί η Σύνοδος της Ιεραρχίας και να πάρει σημαντικές ιστορικές αποφάσεις.
Το θολό τοπίο που δημιουργείται απο την "μίξη των αμίκτων" και την συνύπαρξη εκείνων που συνεχίζουν να ποιμαίνουν σύμφωνα με τα όσα ορίζει η Ιερά Αγιοπατερική μας παράδοση και οι αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων , με εκείνους που βλέπουν την Εκκλησία ως ένα "διατηρητέο κτίριο" που χρήζει άμεσης "ανακαίνισης" και "θεολογούν " με αντικανονικό και αντιπατερικό τρόπο, πρέπει επειγόντως να ξεκαθαρίσει.
Οι κίνδυνοι που απειλούν το ποίμνιο του Χριστού είναι πολλοί και ο "αρχέκακος όφις" δείχνει ότι κυκλοφορεί ανενόχλητος ανάμεσά μας.
Άμεσα και με ευθύ και σαφή λόγο, πρέπει να απαντήσει η Ιεραρχία στα κρίσιμα ερωτήματα που ταλανίζουν τον πιστό λαό.Τι θα κάνουμε με την ραγδαία εξελισσόμενη εφαρμογή της ηλεκτρονικής δικτατορίας της "κάρτας του πολίτη" ;
Είμαστε ή δεν είμαστε τελικά "υπο κατοχή"; Διότι αν όπως μας λέτε στο φυλλάδιο "Προς τον λαό" , "...εἴμαστε μιὰ χώρα ὑπὸ κατοχὴν καὶ ἐκτελοῦμε ἐντολὲς τῶν κυριάρχων – δανειστῶν μας.." τότε εσείς ως ποιμένες ενός "σκλαβωμένου" λαού θα αρκεστείτε (όπως είπε ο Σεβασμιώτατος Σιατίστης) σε μία απλή "διαβεβαίωση" της ...κατοχικής κυβέρνησης, πως θα σεβαστεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια" ώστε να μας πείτε να πάρουμε άφοβα την "κάρτα του πολίτη";
Έχουν ή δεν έχουν θέση τα μπουζούκια και οι "καμεράτες" μέσα στον Ιερό Ναό;
Μπορεί στα πλαίσια αυτών των "πολιτικο- εκκλησιαστικών" εκδηλώσεων να μπαινοβγαίνουν στον Ιερώτατο χώρο του Θυσιαστηρίου τραγουδιστές και τραγουδίστριες και να τον χρησιμοποιούν ως "γκαρνταρόμπα";
Ισχύουν ή δεν ισχύουν οι Ιεροί Κανόνες και οι αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων;
Τι νόημα έχει η συμμετοχή μας στα πανθρησκειακά συνέδρια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε);
Τι κοινό έχει η Ορθοδοξη Εκκλησία με το Αγγλικανικό χριστιανο-δρυιδικό μόρφωμα;
Είναι ή δεν είναι ατικανονική η αυθαίρετη αλλοίωση του λατρευτικού τυπικού και της λειτουργικής γλώσσας της Εκκλησίας μας;
Τι εισηγήθηκε τελευταίως η ειδική συνοδική επιτροπή για το μείζον ζήτημα της "κάρτας του πολίτη";
Γιατί στο δεύτερο σχετικό προς το θέμα ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου δεν γίνεται καμία αναφορά στην προαναφερθείσα εισήγηση;
Δυστυχώς έχουμε ήδη φτάσει στο "μη περαιτέρω" και ο πιστός λαός δεν έχει άλλα περιθώρια αντοχής και ανοχής.
Αυτοί που θέλουν την φυσική μας εξόντωση επιχειρούν να μας εξοντώσουν και ψυχικά μέσω θεμικών αλλάγών , μεταρρυθμίσεων και μέτρων.Ο "νέος πατριωτισμός" τον οποίον κηρύττει ο Πρωθυπουργός, ήδη εφαρμόζεται με σταλινικό τρόπο στην παιδεία και με προδιαγραφές "μπανανίας" στην εθνική άμυνα και εξωτερική πολιτική.
Το δικαίωμα στην εργασία και η εξασφάλιση στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας απο το κράτος αποτελούν ήδη "ψιλά γράμματα" στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Η ισονομία και η δικαιοσύνη κατάντησαν να χρησιμοποιύνται ως περιεχόμενα ανεκδότων .
Ο άνθρωπος είναι πλέον χρήσιμος και αναγνωρίσιμος ως "πολίτης" μόνο αν αλλάξει το κατ΄εικόνα του Θεού πρόσωπό του με έναν αριθμό.
Τα Θεόσδοτα δώρα της ελευθερίας και του αυτεξούσιου πρέπει να γίνουν αντικείμενα μιας ανίερης ανταλλαγής κατα την οποία ο Έλληνας πολίτης θα τα παραδώσει στην εξουσία της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" για να πάρει το "κουπόνι" (κάρτα του πολίτη) που θα του εξασφαλίζει το συσσίτιο στη νεα παγκόσμια φυλακή.
Αυτά όλα περιγράφουν ένα σκοτάδι που θα γίνει πραγματικότητα αν τελικά απο Χριστολάτρες γίνουμε συνειδητά ή μισοσυνειδητά Χριστομάχοι ,διότι όπως έλεγε σχετικά και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς "μέση λύση δεν υπάρχει".
Η μόνη μας ελπίδα και πηγή ζωής ήταν ανέκαθεν ο μοναδικός Μεσσίας και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός.
Εκείνος δηλαδή, που σήμερα τα επιτελεία της "Νέας εποχής" μας καλούν εκβιαστικά να αρνηθούμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Δεν ξέρω πότε θα μας επιβληθεί το ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ χάραγμα , αυτό όμως που ξέρω είναι ότι ο π. Σαράντης Σαράντος είχε απόλυτο δίκιο όταν σε παλιότερη ομιλία του μας έλεγε για το εσωτερικό χαραγμα που δεχόμαστε όταν συναινούμε σε έναν δαιμονοποιημένο τρόπο ζωής.
Αν δηλαδή απο τώρα μέσω της προσευχής και της ενεργού συμμετοχής μας στα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας,δεν προσελκύσουμε την Θεία Χάρη δια της οποίας θα αναπτύξουμε τα κατάλληλα "πνευματικά αντισώματα" που θα επουλώσουν τις παλιές "χαρακιές" και θα μας προστατεύσουν απο τις καινούργιες και δίνουμε καθημερινώς το δικαίωμα στον διάβολο να χαράσσει εντός μας το όνομά του, τότε θα είμαστε ανίκανοι να αντισταθούμε στο οριστικό εξωτερικό χάραγμα απο το οποίο φυσικά δεν υπάρχει σωτηρία.
Πριν διαβάσετε το "ιερό κατηγορώ" του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου, να θυμίσουμε ποιό είναι το έντυπο της ιεραρχίας
Το φυλάδιο της Ιεράς Συνόδου προς το Λαό:(πατήστε)Επίσης θα διαβάσετε: «Η ανωριμότητα αυτή θα πρέπει εξ αρχής να τονίσουμε ότι... οφείλεται στην έλλειψη δυνατότητας για διάλογο και συζήτηση, ώστε τελικά να αποφανθούμε ώριμα και εποικοδομητικά, γιά θέματα, τα οποία αφορούν και αναφέρονται στον άνθρωπο, την κοινωνία και την ιστορία.»
Θυμηθείτε και
________________________________________
Ιερό κατηγορώ σε Μητροπολίτες
Για άλλη μιά φορά απευθυνθήκαμε «Προς τον λαό… » και επιβεβαιώσαμε την ανωριμότητα του «σκέπτεσθαι» καί του «ενεργείν» για θέματα, τα οποία άπτονται του κοινωνικού γίγνεσθαι και θίγουν την σύγχρονη πραγματικότητα.Η ανωριμότητα αυτή θα πρέπει εξ αρχής να τονίσουμε ότι οφείλεται στην έλλειψη δυνατότητας για διάλογο και συζήτηση, ώστε τελικά να αποφανθούμε ώριμα και εποικοδομητικά, γιά θέματα, τα οποία αφορούν και αναφέρονται στον άνθρωπο, την κοινωνία και την ιστορία.
Αυτή η «μετά σπουδής» διάθεση ωρισμένων επισκόπων να ασχοληθούν με ένα θέμα, πολυδιάστατο, πολυεπίπεδο, ευαίσθητο κοινωνικά, για το οποίο, δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε ούτε το βάθος, ούτε το πλάτος αλλά ούτε και τα de sous της όλης προβληματικής του, ωδήγησε σε μία απογοήτευση, αφού δεν επέφερε τους αναμενόμενους καρπούς του.
Από την άλλη μεριά δεν εισακούστηκαν οι φωνές εκείνες, οι οποίες εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους για την ενασχόληση με ένα τέτοιο ζήτημα, για το οποίο ούτε την αρμοδιότητα έχουμε, αλλά ούτε και τη δυνατότητα για μία ολιστική προσέγγιση, αντικειμενική και κυρίως εποικοδομητική για το λαό και την κοινωνία. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο.
Εκδόθηκε ένα κείμενο, το οποίο αφενός υπέστη κριτικές, με τις οποίες επιβεβαιώθηκε και η διχαστική λειτουργικότητά του, και αφετέρου έδρασε αντιδραστικά και διχαστικά και προς το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, αφού κατάφερε να επαναφέρει να επιβάλλει και πάλι τα ερωτήματα: συντηρητισμός ή φιλελευθερισμός, δεξιά ή αριστερά, αποδοχή ή απόρριψη. Καί η συνέχεια;;; !!!
Ένα κείμενο, στο οποίο επενδύθηκαν πολλές «ελπίδες» πέρασε στην ιστορία, χωρίς τελικά να καταφέρει να επιτύχει κάποιον από τούς επιδιωκόμενους σκοπούς του.
Γιατί ; Επειδή έπαιξε σε ήδη γνωστά «τερέν» άλλων χώρων, επιχειρημάτων, διαπιστώσεων και διατυπώσεων και δεν κατάφερε να δώσει το διαφορετικό, το «άλλο», όπως ήταν και το προσδοκώμενο.
Επιβεβαίωσε, απλά, την ανωριμότητά μας για μία φορά ακόμα και την αδυναμία μας να διαχειριστούμε ζητήματα ανάλογης σοβαρότητας. Το μόνο που προσγράφουμε είναι ο αρνητικός απόηχος, τις συνέπειες του οποίου μπορεί να δούμε σε βάθος χρόνου!!!
Μήπως, λοιπόν, χάσαμε ακόμη μία ευκαιρία για να σκεφθούμε εκκλησιαστικά και όχι κοσμικά; Να καθορίσουμε την εκκλησιαστική μας ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, τον επίκαιρο και κρίσιμο λόγο μας, σε αναφορά προς τον άνθρωπο και προς την κοινωνία, και οπωσδήποτε όχι μέσα από αντιγραφές και επαναλήψεις;
Να αποδείξουμε, δηλαδή, την ωριμότητα του ρόλου και του λόγου μας, ως παραγόντων κοινωνικής συνοχής και ανθρώπινης αλληλεγγύης.
