Η πύλη εκκλησιαστικών ειδήσεων amen.gr μας ενημερώνει για το περιεχόμενο της ομιλίας του Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου κατά την παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης της μελέτης του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη, «Σύνοψη της Κοινωνικής Διδασκαλίας της Εκκλησίας». Θα αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι ένας ορθόδοξος επίσκοπος αναλαμβάνει το έργο της παρουσίασης ενός καθαρά αιρετικού – παπικού έργου. Θα σχολιάσουμε όμως την ουσία όσων είπε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας.
Είπε λοιπόν μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος: «Το κείμενο αυτό αποτελεί μια πρόκληση για τις υπόλοιπες χριστιανικές Εκκλησίες για να ξεκινήσει ένας νέος οικουμενικός διάλογος... Ένας διάλογος που χωρίς να παραθεωρεί το έργο που επιτελεί ο Θεολογικός διάλογος και που είκοσι και πλέον χρόνια πραγματοποιείται, θα αποτελέσει - αυτός ο νέος Οικουμενισμός, μια κοινή προσπάθεια των χριστιανικών Εκκλησιών, κυρίως μέσα στην Ευρώπη, για να μπορέσουν όλες μαζί να δώσουν το μήνυμα στο σύγχρονο ευρωπαίο άνθρωπο ότι δεν είναι μόνος του, ότι δίπλα του υπάρχει η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού, ότι μπορεί να τον βοηθήσει και να του δώσει ένα μήνυμα ελπίδας και κουράγιο για να μπορέσει να ξεπεράσει όλα αυτά τα προβλήματα τα οποία θίγονται μέσα στο κείμενο αυτό».Σύμφωνα με την παραπάνω άποψη υπάρχουν πολλές «χριστιανικές Εκκλησίες» και μάλιστα όλες μαζί και η καθεμιά από αυτές μπορούν «να δώσουν το μήνυμα στο σύγχρονο ευρωπαίο άνθρωπο ότι δεν είναι μόνος του, ότι δίπλα του υπάρχει η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού».
Είναι λοιπόν «Εκκλησία» και «Σώμα Χριστού» η παπική κακοδοξία ή οι προτεσταντικές παραφυάδες παντός είδους; Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσει την άποψη του ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας (και οι ομόφρονές του οικουμενιστές) για το πώς αντιμετωπίζουν τον Παπισμό: Είναι ο Παπισμός Εκκλησία ή αίρεση; Είναι ο Παπισμός «Σώμα Χριστού»; Ανήκουν οι Παπικοί στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία;
Αναφέρει παρακάτω ο Μητροπολίτης: «Θα πρέπει λοιπόν η σύνοψη αυτή της Κοινωνικής Διδασκαλίας της Εκκλησίας να αποτελέσει την απαρχή αλλά και την βάση πάνω στην οποία θα μπορέσουν οι χριστιανικές εκκλησίες να βρουν τον βηματισμό τους». Στην παπική λοιπόν «Σύνοψη της Κοινωνικής Διδασκαλίας της Εκκλησίας» θα στηριχτεί και η Ορθόδοξη Εκκλησία; Και ποιον βηματισμό αναζητά η Αγία Εκκλησία μας; Τον βηματισμό της τρικλίζουσας από την μέθη των παθών και της ακολασίας παπικής κακοδοξίας;
Καταλήγει δε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας αποφαινόμενος ότι «Ο μόνος φορέας ο οποίος θα μπορέσει να μείνει ακέραιος και αναλλοίωτος θα είναι οι Χριστιανικές Εκκλησίες». Η Εκκλησία του Χριστού ασφαλώς θα μείνει αναλλοίωτη εις τους αιώνες αφού κεφαλή της είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Αν όμως και οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού παραμείνουν αναλλοίωτες και αμετακίνητες στην αίρεση και την πλάνη τότε δυστυχώς θα συνεχίσουν να οδηγούν στην πλάνη πλήθη ανθρώπων στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς όσα υποστηρίζει ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος για από κοινού διαχριστιανική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων αποτελούν συχνή επωδό των οικουμενιστών, που με την πρόφαση αυτή συνεχίζουν τις διαχριστιανικές συναντήσεις και τους διαλόγους. Καμία όμως κοινή γραμμή στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει διότι η Αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας ουδεμία σχέση έχει με την πλάνη και την αίρεση των Παπικών και Προτεσταντών.
Ποια σχέση μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα στην ασκητική Ορθοδοξία και το πάμπλουτο κοσμικό κράτος του Βατικανού;
Ποια συνάφεια μπορεί να υπάρξει μεταξύ της φιλάνθρωπης δράσης των εφημερίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της εκμετάλλευσης φτωχών παιδιών από παιδόφιλους παπικούς καρδιναλίους σε ιδρύματα του παπισμού;
Ποιες κοινές αρχές και αξίες μπορεί να έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία με την Προτεσταντική κακοδοξία που παντρεύει και χειροτονεί ομοφυλοφίλους;
Εάν, δυστυχώς, και στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει παρεισφρήσει η εκκοσμίκευση και η καλοπέραση, εάν το ήθος και η πολιτεία κάποιων επισκόπων μας δεν διαφέρει από εκείνο των καρδιναλίων του Πάπα, εάν τέλος πάντων οι οικουμενιστές αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγα χάσμα που χωρίζει την πατερική ασκητική Ορθοδοξία από την πλάνη και την αίρεση, τούτο δεν σημαίνει πως θα τους επιτρέψουμε να σύρουν την Εκκλησία του Χριστού στην παγχριστιανική ενότητα κάτω από την παντόφλα του Πάπα. Αν κάποιοι διαπιστώνουν τόσο κοντινή σχέση και ομοιότητα δική τους με τη ζωή και τη διδασκαλία των αιρετικών Παπικών και Προτεσταντών ας αναλογιστούν πόσο άραγε έχουν απομακρυνθεί από την εμπειρία των Αγίων οι οποίοι καταδίκασαν τις παραπάνω χριστιανικές ομολογίες ως αιρετικές.
Είναι λοιπόν «Εκκλησία» και «Σώμα Χριστού» η παπική κακοδοξία ή οι προτεσταντικές παραφυάδες παντός είδους; Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσει την άποψη του ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας (και οι ομόφρονές του οικουμενιστές) για το πώς αντιμετωπίζουν τον Παπισμό: Είναι ο Παπισμός Εκκλησία ή αίρεση; Είναι ο Παπισμός «Σώμα Χριστού»; Ανήκουν οι Παπικοί στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία;
Αναφέρει παρακάτω ο Μητροπολίτης: «Θα πρέπει λοιπόν η σύνοψη αυτή της Κοινωνικής Διδασκαλίας της Εκκλησίας να αποτελέσει την απαρχή αλλά και την βάση πάνω στην οποία θα μπορέσουν οι χριστιανικές εκκλησίες να βρουν τον βηματισμό τους». Στην παπική λοιπόν «Σύνοψη της Κοινωνικής Διδασκαλίας της Εκκλησίας» θα στηριχτεί και η Ορθόδοξη Εκκλησία; Και ποιον βηματισμό αναζητά η Αγία Εκκλησία μας; Τον βηματισμό της τρικλίζουσας από την μέθη των παθών και της ακολασίας παπικής κακοδοξίας;
Καταλήγει δε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας αποφαινόμενος ότι «Ο μόνος φορέας ο οποίος θα μπορέσει να μείνει ακέραιος και αναλλοίωτος θα είναι οι Χριστιανικές Εκκλησίες». Η Εκκλησία του Χριστού ασφαλώς θα μείνει αναλλοίωτη εις τους αιώνες αφού κεφαλή της είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Αν όμως και οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού παραμείνουν αναλλοίωτες και αμετακίνητες στην αίρεση και την πλάνη τότε δυστυχώς θα συνεχίσουν να οδηγούν στην πλάνη πλήθη ανθρώπων στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς όσα υποστηρίζει ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος για από κοινού διαχριστιανική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων αποτελούν συχνή επωδό των οικουμενιστών, που με την πρόφαση αυτή συνεχίζουν τις διαχριστιανικές συναντήσεις και τους διαλόγους. Καμία όμως κοινή γραμμή στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει διότι η Αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας ουδεμία σχέση έχει με την πλάνη και την αίρεση των Παπικών και Προτεσταντών.
Ποια σχέση μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα στην ασκητική Ορθοδοξία και το πάμπλουτο κοσμικό κράτος του Βατικανού;
Ποια συνάφεια μπορεί να υπάρξει μεταξύ της φιλάνθρωπης δράσης των εφημερίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της εκμετάλλευσης φτωχών παιδιών από παιδόφιλους παπικούς καρδιναλίους σε ιδρύματα του παπισμού;
Ποιες κοινές αρχές και αξίες μπορεί να έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία με την Προτεσταντική κακοδοξία που παντρεύει και χειροτονεί ομοφυλοφίλους;
Εάν, δυστυχώς, και στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει παρεισφρήσει η εκκοσμίκευση και η καλοπέραση, εάν το ήθος και η πολιτεία κάποιων επισκόπων μας δεν διαφέρει από εκείνο των καρδιναλίων του Πάπα, εάν τέλος πάντων οι οικουμενιστές αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγα χάσμα που χωρίζει την πατερική ασκητική Ορθοδοξία από την πλάνη και την αίρεση, τούτο δεν σημαίνει πως θα τους επιτρέψουμε να σύρουν την Εκκλησία του Χριστού στην παγχριστιανική ενότητα κάτω από την παντόφλα του Πάπα. Αν κάποιοι διαπιστώνουν τόσο κοντινή σχέση και ομοιότητα δική τους με τη ζωή και τη διδασκαλία των αιρετικών Παπικών και Προτεσταντών ας αναλογιστούν πόσο άραγε έχουν απομακρυνθεί από την εμπειρία των Αγίων οι οποίοι καταδίκασαν τις παραπάνω χριστιανικές ομολογίες ως αιρετικές.
