Νέα ήθη, νέα έθιμα ή μήπως οι κίνδυνοι της ιδεοληψίας
τοποθετημένων "αρχόντων" άρχισε να μας δείχνει τα "δόντια του
θηρίου";
Ένας λαός ορίζεται από τα ήθη και τα έθιμά του, τις γενικότερες κοινές συνιστώσες, την ιστορία και την παράδοσή του. Αυτά, προφανώς, αποτελούν φληναφήματα για "ταγούς" (που λίαν συντόμως θα μετατραπούν σε λαγούς) οι οποίοι αρέσκονται στο να ερεθίζουν και να πολώνουν την κοινωνία, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους ιδεοληψίες ή να ικανοποιήσουν τα "μέρη" εκείνα που τους στήριξαν και τους προώθησαν στα πολιτικά αξιώματα...
Η περίπτωση του δημάρχου των Αθηνών, είναι απολύτως χαρακτηριστική για την προκλητικότητα και την ιδιότυπη προσέγγισή του σε θέματα που έχουν ευρεία και κοινή αποδοχή από τους πολίτες. Ο βίος και η πολιτεία του συγκεκριμένου "πολιτικού ανδρός" έχουν αποτυπωθεί επί σειράς ετών, από τότε που ήταν ο εκπρόσωπος του "Συνηγόρου του πολίτη" (που δεν είδε ποτέ να παραβιάζονται δικαιώματα των γηγενών πολιτών από τους πολιτικούς, παρά μόνο δικαιώματα λαθρο-εισελθόντων...), έως και σήμερα που από τη θέση του Δημάρχου των Αθηνών εισάγει -οποτεδήποτε του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία- και επιβάλει τις προσωπικές του αντιλήψεις (ιδεοληψίες) στο σύνολο των κατοίκων της πρωτεύουσας της χώρας.
Η τελευταία του "δημόσια πρόκληση" φέρεται να έγινε την ημέρα των Θεοφανείων, στο δημαρχείο της πόλης, όπου αρνήθηκε για λόγους πρωτοκόλλου, να ακολουθήσει το έθιμο στην κοπή της Βασιλόπιτας, όπου αρνήθηκε και επέβαλε την προσωπική του άποψη στο σύνολο των παρευρισκομένων (η δημοκρατία των ολίγων στο απώγειό της).
Διαβάζουμε λοιπόν:
Ένας λαός ορίζεται από τα ήθη και τα έθιμά του, τις γενικότερες κοινές συνιστώσες, την ιστορία και την παράδοσή του. Αυτά, προφανώς, αποτελούν φληναφήματα για "ταγούς" (που λίαν συντόμως θα μετατραπούν σε λαγούς) οι οποίοι αρέσκονται στο να ερεθίζουν και να πολώνουν την κοινωνία, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους ιδεοληψίες ή να ικανοποιήσουν τα "μέρη" εκείνα που τους στήριξαν και τους προώθησαν στα πολιτικά αξιώματα...
Η περίπτωση του δημάρχου των Αθηνών, είναι απολύτως χαρακτηριστική για την προκλητικότητα και την ιδιότυπη προσέγγισή του σε θέματα που έχουν ευρεία και κοινή αποδοχή από τους πολίτες. Ο βίος και η πολιτεία του συγκεκριμένου "πολιτικού ανδρός" έχουν αποτυπωθεί επί σειράς ετών, από τότε που ήταν ο εκπρόσωπος του "Συνηγόρου του πολίτη" (που δεν είδε ποτέ να παραβιάζονται δικαιώματα των γηγενών πολιτών από τους πολιτικούς, παρά μόνο δικαιώματα λαθρο-εισελθόντων...), έως και σήμερα που από τη θέση του Δημάρχου των Αθηνών εισάγει -οποτεδήποτε του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία- και επιβάλει τις προσωπικές του αντιλήψεις (ιδεοληψίες) στο σύνολο των κατοίκων της πρωτεύουσας της χώρας.
Η τελευταία του "δημόσια πρόκληση" φέρεται να έγινε την ημέρα των Θεοφανείων, στο δημαρχείο της πόλης, όπου αρνήθηκε για λόγους πρωτοκόλλου, να ακολουθήσει το έθιμο στην κοπή της Βασιλόπιτας, όπου αρνήθηκε και επέβαλε την προσωπική του άποψη στο σύνολο των παρευρισκομένων (η δημοκρατία των ολίγων στο απώγειό της).
Διαβάζουμε λοιπόν:
"...στην τελετή που έγινε στο παλιό Δημαρχείο για την κοπή της καθιερωμένης Βασιλόπιτας ο Δήμαρχος Καμίνης ΑΡΝΗΘΗΚΕ να κόψει το κομμάτι του Χριστού παρά τις επισημάνσεις και τις παροτρύνσεις Δημοστικών Συμβούλων. Ο Καμίνης όχι μόνο αγνόησε τις φωνές αλλά επικαλέστηκε το πρωτόκολλο το οποίο όπως είπε δεν το λέει πουθενά ότι πρέπει να κόψουμε κομμάτι του Χριστού... Και προχώρησε στην κοπή της βασιλόπιτας κόβοντας το κομμάτι του Δήμου της Αθήνας...!!!"
Αυτόν τον δήμαρχο αξίζει η Αθήνα; Προφανώς όχι,
αλλά το εκλογικό αποτέλεσμα μετράει...
