Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς Δάσκαλος Κιλκὶς
Τί ἦταν οἱ ἁρματολοί; Ἕλληνες, πολεμιστὲς ἀτρόμητοι, ποὺ δὲν«ἔκατσαν φρόνιμα, νὰ γίνουν νοικοκύρηδες», ἀλλὰ πολεμοῦσαν τὴν Τουρκιὰ «ψηλὰ στὰ κορφοβούνια». Καὶ ἐπειδὴ οἱ «μωχαμετάνοι» δὲν μποροῦσαν νὰ τοὺς ἐξοντώσουν, τοὺς ἀνέθεταν τὴν τήρηση τῆς ἀσφάλειας καὶ τῆς εἰρήνης σὲ δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστοὺς» καὶ δῶρα ἀπὸ τοὺς Τούρκους,συνεργαζόμενοι δῆθεν μαζί τους, ἀλλά, σὺν τῷ χρόνω, μαζὶ μὲ τοὺς Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οἱ ρόλοι, γι’ αὐτὸ Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ὡς ἡ βάση τῆς ἐθνικῆς ἐναντίον τῶν τυράννων Ἐπανάστασης, στάθηκαν ἡ «μαγιὰ» τῆς λευτεριᾶς μας.
Τί ἦταν οἱ ἁρματολοί; Ἕλληνες, πολεμιστὲς ἀτρόμητοι, ποὺ δὲν«ἔκατσαν φρόνιμα, νὰ γίνουν νοικοκύρηδες», ἀλλὰ πολεμοῦσαν τὴν Τουρκιὰ «ψηλὰ στὰ κορφοβούνια». Καὶ ἐπειδὴ οἱ «μωχαμετάνοι» δὲν μποροῦσαν νὰ τοὺς ἐξοντώσουν, τοὺς ἀνέθεταν τὴν τήρηση τῆς ἀσφάλειας καὶ τῆς εἰρήνης σὲ δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστοὺς» καὶ δῶρα ἀπὸ τοὺς Τούρκους,συνεργαζόμενοι δῆθεν μαζί τους, ἀλλά, σὺν τῷ χρόνω, μαζὶ μὲ τοὺς Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οἱ ρόλοι, γι’ αὐτὸ Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ὡς ἡ βάση τῆς ἐθνικῆς ἐναντίον τῶν τυράννων Ἐπανάστασης, στάθηκαν ἡ «μαγιὰ» τῆς λευτεριᾶς μας.
Ἁρματολοὶ ὑπῆρξαν τὰ λιοντάρια τοῦ Εἰκοσιένα, ὅπως τὸ ἐπιμαρτυρεῖ καὶ τὸ δημοτικὸ τραγούδι: «Τοῦ Ἀντρούτσου ἡ μάνα χαίρεται / τοῦ Διάκου καμαρώνει / γιατί ἔχουνε γιοὺς ἁρματολοὺς καὶ γιοὺς καπεταναίους…».
Σήμερα ζοῦμε μία νέα Τουρκοκρατία, ὕπουλη καὶ δολερή. Ἡ «οἰκονομία»τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ καριοφίλι τῶν Κλεφταρματολῶν, μᾶς λευτέρωσε καὶ νεκραναστήθηκε ἡ ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Ἡ οἰκονομία τῶν τωρινῶν προσκυνημένων στὶς διεθνεῖς συμμορίες, ἀκυρώνει στὴν οὐσία τὴν Εὐλογημένη Ἐπανάσταση. Ὑποδουλωνόμαστε, ὄχι ἐπειδὴ ἡττηθήκαμε σὲ πόλεμο, ἀλλὰ διότι....
προδίδουν τὴν Πατρίδα οἱ ἀνθρωποκάμπιες ποὺ ὑποδύονται τοὺς κυβερνῆτες.Παρένθεση: Ὅλα, μὰ ὅλα, ὀφείλονται στὴν ἔλλειψη φιλοπατρίας. «Ὄσω πλεονάζεις τῷ πλούτω, τοσοῦτο ἐλλείπεις τὴ ἀγάπη», ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος. Σήμερα ζοῦμε μία νέα Τουρκοκρατία, ὕπουλη καὶ δολερή. Ἡ «οἰκονομία»τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ καριοφίλι τῶν Κλεφταρματολῶν, μᾶς λευτέρωσε καὶ νεκραναστήθηκε ἡ ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Ἡ οἰκονομία τῶν τωρινῶν προσκυνημένων στὶς διεθνεῖς συμμορίες, ἀκυρώνει στὴν οὐσία τὴν Εὐλογημένη Ἐπανάσταση. Ὑποδουλωνόμαστε, ὄχι ἐπειδὴ ἡττηθήκαμε σὲ πόλεμο, ἀλλὰ διότι....
Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σέβας πρὸς τὴν πατρίδα. Ἀπὸ τὴν μία ἔχουμε τοὺς μπουκωμένους ἀπὸ καταθέσεις «σωτῆρες» τοῦ κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὰ ἀντιπολιτευτικὰ ναυάγια τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ καὶ τῆς κακολόγου ἐκκλησιομαχίας. Καὶ στὴ μέση ὁ λαὸς νὰ ἐπαιτεῖ, νὰ αὐτοκτονεῖ καὶ νὰ ἀφήνει τὰ καλύτερα παιδιά του νὰ λεηλατοῦνται ἀπὸ τὰ «ξένα»...
Γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, σὲ στιγμὴ ποὺ ξεχείλιζε ἡ καρδιά του ἀπὸ πόνο γιὰ τὴν φτωχὴ μάνα μας, τὴν Πατρίδα.«Σύρε, πές του, ὅποιος εἶναι αὐτὸς ὁπού θὰ βάλη τὰ χρήματα, ὄχι ἀρχηγὸν τὸν κάνω καμπούλι (=τὸν δέχομαι), διὰ τὴν ἀγάπη τῆς πατρίδος μου, ἀλλὰ ὅπου κατουράγει νὰ μοῦ δίνη νὰ πίνω ἐγὼ τὸ κάτρο· τὸ κάνω αὐτὸ καὶ τοῦ τὸ δίνω ἐνγράφως». (σέλ. 483, ἔκδ. «Ζαχαρόπουλος»). Διαβάζεις καὶ δακρύζεις. Τὸ «κάτρο» τοῦ λαοῦ ἔπρεπε νὰ πίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ καθάρματα, ποὺ πλούτισαν εἰς βάρος του...
Μίας καὶ σήμερα, ὅπως προεῖπα, βιώνουμε τὴν νέα Τουρκοκρατία, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ τόπος, γιὰ νὰ ἀπομείνει μαγιά, ἡ λύση εἶναι νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἡρωικοὺς ραγιάδες: Τὸ πνευματικὸ ἁρματολίκι. Καὶ ἀναφέρομαι στοὺς συναδέλφους καὶ ἀδελφοὺς ἐν Χριστῷ, δασκάλους.
Τί ἐννοῶ; Ἔρχεται ἡ λεγόμενη ἀξιολόγηση. Ὅλοι συμφωνοῦν ὅτι πρέπει καὶ ὁ δάσκαλος, ὁ καθηγητής, νὰ ἀξιολογεῖται,νὰ κρίνεται, ὥστε νὰ ἀποπέμπονται ἀπὸ τὴν τάξη οἱ ἀκατάλληλοι καὶ ράθυμοι.Συμφωνῶ. Παρεισέφρησε πολλὴ μετριότητα, ἄνθρωποι κυριολεκτικῶς ἐπικίνδυνοι γιὰ σχολικὴ αἴθουσα. (Ἐπὶ ΠΑΣΟΚ, τὴν δεκαετία τοῦ ’80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν ἀπὸ πανεπιστήμια τῆς Γιουγκοσλαβίας, στὶς ἡμέτερες παιδαγωγικὲς ἀκαδημίες.
Θυμᾶμαι στὴν Θεσσαλονίκη «περάσαμε» τριακόσιοι, καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ὀρκομωσίας ἤμασταν πάνω ἀπὸ χίλιοι πεντακόσιοι. Ἦταν ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἀνδρέα, ὅπου θυσιάζονταν τὰ πάντα καὶ γίνονταν τὰ πάντα, ἀρκεῖ νὰ ἐξασφαλιζόταν ἡ παραμονὴ τοῦ ΠΑΣΟΚ στὴν ἐξουσία γιὰ μία ἀκόμη τετραετία.
Βεβαίως, ἀρκετοὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπήλυδων, στὴν πορεία ἐξελίχθηκαν σὲ λαμπροὺς δασκάλους. Δὲν παύει ὅμως νὰ ἀποτελεῖ ἀδικία, δηλωτική της βορβορώδους εὐτέλειας καὶ τῆς αἴσθησης πὼς ὅλα ἐπιτρέπονταν ἄνω ὁρίων καὶ χαλινοῦ, μὲ λίγα λόγια τὸ κράτος ΠΑΣΟΚ).Ἡ ἀξιολόγηση, λοιπὸν καὶ κατ’ ἀρχήν, εἶναι σωστή.
Θὰ «κοσκινιστεῖ», θὰ ξεχωρίσει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, μὲ στόχο«τὴν βελτίωση τῆς ποιότητας καὶ τῆς ἀποτελεσματικότητας τῆς ἐκπαίδευσης»,σύμφωνα μὲ τὶς ἀφόρητες κοινοτοπίες τοῦ σχεδίου ἀξιολόγησης τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ, Ἀθλητισμοῦ, Νέας Γενιᾶς, διὰ βίου Μάθησης, Ἀναρρήσεως τῶν Αἰχμαλώτων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς Γὴς καὶ λοιπὰ συνοδευτικά....
Ἀλλοῦ ὅμως εἶναι τὸ πρόβλημα.
Πρῶτον: Ὅλοι μας ὑποψιαζόμαστε, ὅτι ἡ ἀξιολόγηση, στὴν νῦν συγκυρία, εἶναι τὸ κέλυφος, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρύβεται ἡ ἀπαίτηση τῆς συμμορίας(«τρόικας») γιὰ μαζικὲς ἀπολύσεις ἐκπαιδευτικῶν.
Δεύτερον: σὲ συνάφεια μὲ τὸ προηγούμενο. Λιγότεροι δάσκαλοι σημαίνει λιγότερα σχολεῖα, ὁ ἀνομολόγητος στόχος τους. Θὰ κλείσουν καὶ ἄλλες ἐκπαιδευτικὲς μονάδες, ἰδίως σὲ ἀπομακρυσμένες καὶ ἀκριτικὲς περιοχές, οἱ ὁποῖες θὰ μεταβληθοῦν σὲ γηροκομεῖα, εὔκολη λεία ἀνεξέλεγκτων συμμοριῶν.
Τρίτον: Ἡ ἀξιολόγηση ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο σκέλη. Τὴν διοικητικὴ ἀπὸ τὸν διευθυντή, ἡ ὁποία, λίγο ἕως πολύ, γίνεται. Καὶ τὴν ἐκπαιδευτική,ἀπὸ τὸν οἰκεῖο σχολικὸ σύμβουλο· μὲ λίγα λόγια ὁ σχολικὸς σύμβουλος θὰ ἐλέγχει τί διδάσκεις στὴν τάξη. Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ σχολικοὶ σύμβουλοι -πλὴν ἐλαχίστων τιμητικῶν ἐξαιρέσεων- εἶναι «προοδευτικῆς» κοπῆς, φερέφωνα τοῦ ὑπουργείου, ποὺ«παίρνουν γραμμὴ καὶ μπαίνουν στὴν γραμμή».
Ἄρα κραδαίνοντας τὸν πέλεκυ τῆς κακῆς βαθμολογίας, ἴσως καὶ ἀπόλυσης,θὰ ἐξαναγκάζουν τοὺς δασκάλους νὰ αὐτολογοκρίνονται, νὰ συμμορφώνονται μὲ τὶς ὁδηγίες τῆς ἐξουσίας καὶ νὰ σιωποῦν. Αὐτὸ ἀκυρώνει τὸ θεμέλιο, τὸ ὑπόβαθρο τῆς Παιδείας, τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τῆς σκέψης.
Τέταρτον: Πολλοὶ ἐκπαιδευτικοί, τρομοκρατημένοι, θὰ ἀναπτύξουν γλοιώδη συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς ἀξιολογητές, θὰ καταστοῦν εὐάλωτοι καὶ ὑποχωρητικοὶ στοὺς μαθητές, τὰ φαινόμενα ἀπειθαρχίας θὰ πολλαπλασιαστοῦν, ἀφοῦ κανεὶς δὲν θὰ θέλει νὰ δημιουργηθεῖ «ἐπεισόδιο» ἢ νὰ συγκρουστεῖ μὲ ἀνώριμους γονεῖς «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων».
Γιὰ παράδειγμα: Προσωπικῶς (φέτος ἔχω στ’ Δημοτικοῦ) δὲν διδάσκω τὰ βιβλία γλώσσας-περιοδικὰ ποικίλης ὕλης. Χρησιμοποιῶ κείμενα ἀπὸ τοὺς μεγάλους μάστορες τοῦ λόγου μας, Εὐαγγελικὲς Περικοπὲς (γιὰ τὰ Θρησκευτικά),κείμενα τῶν Πατέρων, Μακρυγιάννη, Κολοκοτρώνη (ἀπομνημονεύματα, τὸν λόγο στὴν Πνύκα), δηλαδὴ τὰ παλιὰ δικά μας πλούτη, τὰ καλούδια, ποὺ μᾶς περιμένουν στὸ πατρογονικὸ κελάρι. Προφανῶς μὲ τὴν ἀξιολόγηση θὰ χαρακτηριστῶ «ἐλλιπὴς» καὶ ἴσως ἀπολυθῶ. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ πολλοὺς δασκάλους, ποὺ διδάσκουν «ψυχὴ καὶ Χριστό».Βρισκόμαστε ἐνώπιον διωγμῶν, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν καὶ τὸ πρόσφορο, γιὰ τέτοια πράγματα, ἔδαφος. (Ἡ Τρόικα ἀλυχτεῖ καὶ πάλι ἀπαιτώντας κεφάλια...).
Τί κάνουμε; Πνευματικὸ ἁρματολίκι. (Ἡ φράση ἀνήκει στὸν μακαριστὸ Δάσκαλό μας στὴν Παιδαγωγικὴ Ἀκαδημία Θεσσαλονίκης Ἀπόστολο Ἰωαννίδη).Δὲν φοβόμαστε γιατί «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἠμὶν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως». (πρὸς Τιμ. Β’, 1,7).
Ὅταν θὰ κλείνει πίσω μας ἡ πόρτα τῆς τάξης θὰ διδάσκουμε «τί εἴχαμε, τί χάσαμε καὶ τί μᾶς πρέπει». Νὰ γνωρίσουν οἱ μαθητὲς τὴν Πατρίδα τους,τὴν ἀληθινὴ καὶ ὄχι τὸ ἄβουλο ἀπολειφάδι ποὺ τὴν κατάντησαν οἱ ἐλεεινοί.
Στὶς τάξεις θὰ θεριεύουμε τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους, τῆς ἁλυσόδετης Πατρίδας, ἐνῶ τὸ αἰχμάλωτο κράτος, ὅπως οἱ ἁρματολοὶ μὲ τοὺς Τούρκους, θὰ νομίζει ὅτι εἴμαστε ὄργανά του. Ἔτσι διασώζεται ἡ μαγιά,ποὺ θὰ φέρει τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι τῆς αὐγῆς, τὴν λευτεριά μας.
Καὶ θέλει λίγο ἀπὸ τὴν «τρέλλα» τοῦ Κολοκοτρώνη. «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. Ἐμεῖς, ἂν δὲν ἤμεθα τρελλοί, δὲν ἐκάναμεν τὴν Ἐπανάστασιν». «Ὅλα τὰ εἶχα προβλέψει, τὰ εἶχα σκεφτεῖ, ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τρέλλα τῶν Ἑλλήνων»,μονολογοῦσε ὁ Νικόλαος Ἰβανώφ, ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Βουλγάρων στὴν ἔνδοξη μάχη τοῦ Κιλκίς. Ἡ «τρέλλα» τῶν Κλεφταρματολῶν σώζει πατρίδες καὶ ὄχι ἡ ἠττοπάθεια καὶ ἡ δειλία τῶν «γνωστικῶν», ποὺ κυβερνοῦν γονατισμένοι.
