Η ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥΓράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Συνηθίζουν οἱ χριστιανοί νά μιλοῦν γιά τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης, τήν ὁποία ζήτησε καί ὁ Κύριος. Τήν προβάλλουν ἰδίως στούς κοσμικούς καί ἀδιάφορους, ἀλλά καί στούς κατήγορους τῆς Ἐκκλησίας.Μέ τόν τρόπο αὐτό θέλουν νά τονίσουν τήν ἀνωτερότητα τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐνῶ περισσεύουν οἱ ἀγαπολογίες, στήν πράξη συμβαίνει τό ἀντίθετο.Δέν ἔχουν τήν ἀγάπη στήν καρδιά τους.Δέν συγκινοῦνται εὔκολα ἀπό τόν πόνο, τή φτώχεια καί τή δυστυχία τῶν ἄλλων.
Δέν βοηθοῦν οὐσιαστικά.Οἱ ἴδιοι θέλουν τήν ἔμπρακτη ἀγάπη ἀπό τούς ἄλλους, συχνά τήν μεθοδεύουν κιόλας, χωρίς ὅμως νά εἶναι πρόθυμοι καί αὐτοί να τήν προσφέρουν. Μιλοῦν γιά τό φωτεινό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, ἀλλά οἱ ἴδιοι ἀκολουθοῦν τό παράδειγμα τοῦ ἱερέα καί τοῦ λευΐτη τῆς παραβολῆς....
Κάθε χριστιανός, πού ἀγωνίζεται νά εἶναι συνειδητός στοχάζεται τό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη καί προσπαθεῖ νά τό μιμεῖται, ὅταν ὑπάρχουν δίπλα του ἀδελφοί, πού ἔχουν ἀνάγκη καί ἀντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Διαπιστώνει ὅτι ὁ Σαμαρείτης δείχνει τήν ἀγάπη του σέ ἕναν Ἰουδαῖο μέ συγκεκριμένες πράξεις του. Μόλις εἶδε τόν ἄνθρωπο νά εἶναι ἡμιθανής, τον πλησίασε καί τόν συμπόνεσε. Ἀμέσως τοῦ περιποιήθηκε τά τραύματά του, τά ἄλειψε μέ λάδι καί κρασί καί τά ἔδεσε. Στή συνέχεια τόν ἀνέβασε στό ζῶο του καί τόν μετέφερε στό κοντινότερο πανδοχεῖο, ὅπου τον περιποιήθηκε περισσότερο. Τήν ἄλλη μέρα προτοῦ νά φύγει γιά νά συνεχίσει τό ταξίδι του, πλήρωσε τόν ξενοδόχο και τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά ξαναπεράσει κατά τήν ἐπιστροφή του γιά νά τοῦ πληρώσει καί τά τυχόν ἄλλα ἔξοδά του. Ὄντως ὑπῆρξε καλός ὁ Σαμαρείτης. Λεπτή ψυχή, πρακτικός καί ἀξιοπρεπής. Ἡ ἀγάπη του πρός τόν πλησίον ἦταν ἔμπρακτη καί σωτήρια. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μάθημα, πού μᾶς ἔδωσε.
Δέν βοηθοῦν οὐσιαστικά.Οἱ ἴδιοι θέλουν τήν ἔμπρακτη ἀγάπη ἀπό τούς ἄλλους, συχνά τήν μεθοδεύουν κιόλας, χωρίς ὅμως νά εἶναι πρόθυμοι καί αὐτοί να τήν προσφέρουν. Μιλοῦν γιά τό φωτεινό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, ἀλλά οἱ ἴδιοι ἀκολουθοῦν τό παράδειγμα τοῦ ἱερέα καί τοῦ λευΐτη τῆς παραβολῆς....
Κάθε χριστιανός, πού ἀγωνίζεται νά εἶναι συνειδητός στοχάζεται τό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη καί προσπαθεῖ νά τό μιμεῖται, ὅταν ὑπάρχουν δίπλα του ἀδελφοί, πού ἔχουν ἀνάγκη καί ἀντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Διαπιστώνει ὅτι ὁ Σαμαρείτης δείχνει τήν ἀγάπη του σέ ἕναν Ἰουδαῖο μέ συγκεκριμένες πράξεις του. Μόλις εἶδε τόν ἄνθρωπο νά εἶναι ἡμιθανής, τον πλησίασε καί τόν συμπόνεσε. Ἀμέσως τοῦ περιποιήθηκε τά τραύματά του, τά ἄλειψε μέ λάδι καί κρασί καί τά ἔδεσε. Στή συνέχεια τόν ἀνέβασε στό ζῶο του καί τόν μετέφερε στό κοντινότερο πανδοχεῖο, ὅπου τον περιποιήθηκε περισσότερο. Τήν ἄλλη μέρα προτοῦ νά φύγει γιά νά συνεχίσει τό ταξίδι του, πλήρωσε τόν ξενοδόχο και τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά ξαναπεράσει κατά τήν ἐπιστροφή του γιά νά τοῦ πληρώσει καί τά τυχόν ἄλλα ἔξοδά του. Ὄντως ὑπῆρξε καλός ὁ Σαμαρείτης. Λεπτή ψυχή, πρακτικός καί ἀξιοπρεπής. Ἡ ἀγάπη του πρός τόν πλησίον ἦταν ἔμπρακτη καί σωτήρια. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μάθημα, πού μᾶς ἔδωσε.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 5/11/2010
