Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,ἐφημέριος Ι. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς
«Τοιοῦτος γὰρ ἠμὶν ἐπρεπεν ἀρχιερεύς,ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος»[1].
Στὴ Θεία Λειτουργία, ποὺ τελεῖται στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ἐπὶ τὴ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Φωτίου πατριάρχου Κων/λεως τοῦ Μεγάλου, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Ὁμολογητού, ἀκοῦμε τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἄπ. Παύλου νὰ μᾶς δίνει μία εἰκόνα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Ἀρχιερέως. Λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος ὅτι τέτοιος μᾶς ταιρίαζε ἀρχιερεύς.Ἀρκετὲς φορὲς ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὰ παραδείγματα τῶν ἀνθρώπων ἀρχιερέων. Πάθη,κακίες, μίση, ὁμαδοποιήσεις, μέσα, συμφέροντα, θρόνοι, δόξες, φιλαργυρία,φιλοδοξία, φιλαρχία, σκάνδαλα οἰκονομικὰ καὶ ἠθικὰ κ.α. Ἀλλά, πάνω ἀπ’ὅλους,Μέγας Ἀρχιερεὺς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι...
ὁ Χριστός. Ὅσες κακίες καὶ πάθη κι ἂν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς, αὐτὰ δὲν βλάπτουν σὲ τίποτε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐπικεφαλὴ ἔχει τὸν οὐράνιο, τὸν Μέγα Ἀρχιερέα Χριστό, ὁ ὁποῖος, ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος, μᾶς ταιρίαζε, ταιρίαζε στὴν Ἐκκλησία νὰ εἶναι Ἀρχιερεύς. Οἱ ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, μὲ τὰ ἀνθρώπινα πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες, συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ μὴν εἴμαστε ὅσιοι, ἄκακοι, ἀμίαντοι, κεχωρισμένοι ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν.Μερικὲς φορές, μάλιστα, συμφρόμαστε μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ εἴμαστε χειρότεροι κι ἀπ’τοὺς χειρότερους ἁμαρτωλούς. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ὁ ὅσιος, ὁ ἄκακος, ὁ ἀμίαντος,ὁ κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ «καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος». Εἶναι Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἔχει τόση δόξα καὶ τόση καθαρότητα εἰς τρόπον ὥστε νὰ εἶναι πιὸ ψηλά, ἀκόμη, κι ἀπ’τοὺς οὐρανούς.
Ἀλλά, δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς ἁμαρτωλοί, κακοὶ καὶ ἐμπαθεῖς, ποὺ ἀπογοητεύουν τοὺς ποιμενομένους καὶ τὸ ποίμνιο καὶ μερικὲς φορὲς τοὺς σκανδαλίζουν. Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς φάνηκαν παραδείγματα ἀνθρώπων ἀρχιερέων, ποὺ ἀκολούθησαν πιστὰ καὶ ἀντέγραψαν τὸ πρότυπό του οὐρανίου Ἀρχιερέως, τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἑνὸς τέτοιου ἀρχιερέως τὴν μνήμη ἑορτάζει στὶς 6 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας. Τὴν μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Φωτίου πατριάρχου Κῶν/λεως τοῦ Μεγάλου, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Ὁμολογητού.
Ο Μ. Φώτιος, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Μάρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικὸ καὶ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμὰ ἀποτελοῦν τοὺς Νέους Τρεῖς Ἱεράρχες, τοὺς ὀνομαζομένους ἀντιπάπες καὶ παπομάστιγες, ἤλεγξε σφοδρότατα καὶ αὐστηρότατα, τὸν 9ο αἰῶ., στὸ πρόσωπο τοῦ πάπα Νικολάου τὴν τότε πρωτοαναφυόμενη καὶ πρωτοεμφανιζόμενη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ ἰδίως τὴν παράνομη προσθήκη τοῦ Filioque, δήλ. τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῶν παπικῶν ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ὄχι ἐκ μόνου του Πατρός, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἡ ὁποία ἦταν ἡ πρώτη αἰτία τοῦ σχίσματος Μὲ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς καὶ ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Φωτίου ἀποφεύχθηκε ὁ ἐκλατινισμός, ὁ ἐκπαπισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.Παραλλήλως ἀντιμετώπισε κι ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως τὸν μανιχαϊσμό, τὴν εἰκονομαχία καὶ τὸν μονοφυσιτισμό. Ἰδίως, ὅμως, γιὰ τὴν σθεναρὴ καὶ σκληρή του στάση ἔναντί της αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ, ὁ Μ. Φώτιος ἔχει γίνει ἀποστρεπτέος καὶ μισητὸς ἀκόμη μέχρι καὶ σήμερα ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους. Οἱ παπικοὶ δὲν θεωροῦν τὸν Μ.Φώτιο ἅγιο, ἀλλὰ ἀντιθέτως «αἱρετικό»!!! Φρίττουν καὶ τρέμουν μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ ἁγίου ὀνόματός του!
Ποῦ ὀφείλεται, ὅμως, αὐτὸ τὸ μένος, τὸ μίσος τῶν παπικῶν ἔναντί του Μ. Φωτίου; Ποιοὶ εἶναι οἱ λόγοι τῆς μήνιδος τῶν Δυτικῶν κατὰ τοῦ Μ. Φωτίου;
Τὴν διαλεύκανση καὶ ἀπάντηση τοῦ ἀνωτέρω ζητήματος μᾶς τὴν δίνει ἕνας ἄλλος ἀντιαιρετικὸς καὶ ἀντιπαπικὸς θεολόγος καὶ ἅγιος της Ἐκκλησίας μας, ὁ γνωστὸς σὲ ὅλους μας καὶ δημοφιλής, ἅγιος Νεκτάριος ἐπίσκοπος Πενταπόλεως[2].
Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νεκτάριο,«δύο εἶναι οἱ λόγοι, ποὺ ἐξήγειραν τὸ μίσος τῶν παπικῶν ἔναντί του Μ. Φωτίου.Ά) Τὰ ἀποτελέσματα τῆς Ἐγκυκλίου, ποὺ ἔστειλε ὁ Μ. Φώτιος, καὶ Β) οἱ ἀποφάσεις της Ἡ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνεκλήθη ἐπὶ Μ. Φωτίου τὸ 879 μ.Χ. στὴν ἁγία Σοφία.
Α) Ἡ ἐγκύκλιος ἐκείνη τοῦ Μ.Φωτίου, κατὰ τὴν πρώτη ἀνάρρησή του στὸν θρόνο τῆς Κῶν/λεως, α) ἀνέκοψε τὸ ἔργο τοῦ πάπα Νικολάου στὴ Βουλγαρία, ἐπειδὴ γνωστοποίησε στοὺς Βουλγάρους ποιὸς εἶναι αὐτός, ποὺ διδάσκει τὴν ἀρτία, ἀληθῆ καὶ ὀρθὴ πίστη, β) ἐπέστησε τὴν προσοχὴ τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατὰ τῶν καινοτομιῶν της τότε πρώην Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία πρῶτος ὁ Μ. Φώτιος τόλμησε νὰ καταγγείλλει, ἐπειδὴ ἀπέκλινε στὴν αἵρεση καὶ τὴν κατεδίκασε, καὶ γ) περιφρούρησε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία οἱ πάπες ζητοῦσαν νὰ ὑποδουλώσουν.
Β) Κατὰ τὴν δεύτερη ἀνάρρησή του,κατάφερε τὸ μέγα πλῆγμα κατὰ τῆς Δυτικῆς ὀφρύος, ἐπειδὴ συνεκάλεσε τὴν Ἡ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἀναθεμάτισε αὐτούς, ποὺ τολμοῦν νὰ προσθέσουν κάτι στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ὑπέδειξε στὸν πάπα καὶ σὲ κάθε ἐπίσκοπο ὅτι ὀφείλει νὰ σέβεται τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τῆς ἐν Νικαία Συνόδου, τὸ ὁποῖο καὶ οἱ ὑπόλοιπες Σύνοδοι ἐπεκύρωσαν καὶ ἐπιβεβαίωσαν. Δὲν ἀρκέσθηκε μόνο στὸ νὰ ἐπικυρώσει τὴν ἐκλογὴ τοῦ Μ. Φωτίου, ἀλλὰ καὶ τὸν «θεοποίησε», ἐπειδὴ τὸν ἀνέδειξε ὑπέρτερό του Ἀρχιερέως τῆς Ρώμης. Ὅταν στὴν τελευταία συνεδρία, μετὰ ἀπὸ ἄπειρα ἐγκώμια ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, ὁ Καισαρείας Προκόπιος ἀνέκραξε «τοιοῦτον ἐπρεπεν ἐπ’ἀληθείας εἶναι τὸν τοῦ σύμπαντος κόσμου τὴν ἐπιστασίαν λαχόντα, εἰς τύπον τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἠμῶν», οἱ τοποτηρητὲς τοῦ πάπα ἐπεκύρωσαν τὸν λόγο, λέγοντας? «καὶ ἠμεῖς οἱ τὰ ἔσχατά της γὴς κατοικοῦντες, ταῦτα ἀκούομεν», δήλ. ἀνεβίβασαν τὸν ἱερὸ Φώτιο σὲ ὁμολογουμένως ἀνωτέρα περιωπὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Ἀρχιερέως τῆς Ρώμης. Στὴν τέταρτη συνεδρία οἱ τοποτηρητὲς τοῦ πάπα οἴκοθεν ἀπένειμαν στὸν Μ. Φώτιο τὴν ὑπεροχικὴ ἐκείνη τάξη στὸν κόσμο. Διότι, ἀφοῦ ἡ Σύνοδος ἀνεβόησε «ὅτι Θεὸς οἰκεῖ ἐν αὐτῶ οὐδεὶς ἀγνοεῖ», οἱ τοποτηρητὲς τοῦ πάπα πρόσθεσαν ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς : «τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἔμπνευσις αὐτοῦ τοιοῦτον φῶς διέδωκαν εἰς τὴν καθαρὰν ψυχὴν τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου, ὅτι λαμπρύνει καὶ φωτίζει πάσαν τὴν κτίσιν? ὥσπερ γὰρ ὁ ἥλιος καν εἰς μόνον τὸν Οὐρανὸν περιέχεται, ὅμως ὅλον τὸν περίγειον κόσμον φωτίζει, οὕτω καὶ ὁ δεσπότης ἠμῶν, ὁ κύριος Φώτιος καθέζεται εἰς Κῶν/λίν, ἀλλὰ καὶ τὴν σύμπασαν κτίσιν δαδουχεῖ καὶ καταλάμπει».
Στὶς 13-8-880 ὁ πάπας Ἰωάννης Ἡ΄,μὲ ἀπαντήσεις του πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Βασίλειο καὶ τὸν ἱερὸ Φώτιο, ἐπεκύρωσε τὰ ἀποφασισθέντα ὑπὸ τῆς Συνόδου.
Νά, κυρίως, ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ παπικοὶ πνέουν μένεα κατὰ τοῦ Μ. Φωτίου ἀκόμη καὶ σήμερα? καὶ δικαίως? πρῶτον,διότι ἡ στάση τοῦ Μ. Φωτίου ἀπέκρουσε τὴν δυτικὴ ἐπιδρομὴ στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν ἔσωσε ἀπὸ τὴν παπικὴ πλάνη καὶ καταδυναστεία, καὶ δεύτερον, διότι κατεδίκασε μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση τὴν προσθήκη τοῦ Filioque, τὴν ὁποία ἔκαναν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ ἔθεσε ὑπὸ ἀφορισμὸ τοὺς δράστες. Ἐξαιτίας αὐτοῦ συναισθάνονται τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς βεβαρημένους κάτω ἀπὸ τὸ ἀνάθεμα αὐτῆς τῆς Συνόδου, τῆς ὁποίας τὸ κύρος μάτην ἀγωνίζονται νὰ καταρρίψουν. Ὅσα κι ἂν ποῦν περὶ τῆς ἀναγνωρίσεως ἢ μὴ τοῦ Ἰωάννου καὶ τῶν λοιπῶν παπῶν ἢ περὶ τοῦ κύρους τῆς χειροτονίας τοῦ ἱεροῦ Φωτίου εἶναι λόγοι στερημένοι νομικοῦ κύρους καὶ αὐθαίρετοι.
Ὅλες οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Μ.Φωτίου ἔχουν σκοπὸ νὰ ἀποδείξουν ἄκυρη τὴν Ἡ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐπειδὴ προεδρεύθηκε ἀπὸ ἄνδρα, ποὺ ἦταν στερημένος ἱερωσύνης, καὶ ἐπειδὴ συγκροτήθηκε ἀπὸ ἐπισκόπους, ποὺ κι αὐτοὶ ἦταν στερημένοι ἀξιώματος, ἐπειδὴ οἱ περισσότεροι ἀπ’αὐτοὺς εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπὸ τὸν Μ. Φώτιο. Αὐτὸ ἐξηγεῖ καὶ τὸν λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ πάπας Μαρτίνος, ποὺ διαδέχθηκε τὸν Ἰωάννη στὰ τέλη τοῦ 882, ἀναθεμάτισε τὸν ἱερὸ Φώτιο καὶ ὁ Στέφανος Ἐ΄, ποὺ διαδέχθηκε τὸν Ἀδριανὸ Γ΄, τὸν διάδοχό του Μαρτίνου, μαζὶ μὲ τὸν Φορμόζο, τὸν διάδοχό του Στεφάνου, ἔλεγαν ὅτι οἱ χειροτονηθέντες ὑπὸ τοῦ Μ. Φωτίου δὲν μποροῦν νὰ γίνουν δεκτοὶ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ μόνο ὡς ἁπλοὶ λαϊκοί!
Φοβεροὶ ἀληθῶς ἄνθρωποι! Σ’αὐτοὺς ἀληθῶς ἁρμόζει ὁ ἔλεγχος τοῦ Σωτῆρος πρὸς τοὺς Φαρισαίους ὅτι τὴν μὲν κάμηλο καταπίνουν, τὸν δὲ κώνωπα διϋλίζουν. Ἐνῶ δὲν σέβονται κανένα νόμο, θεῖο καὶ ἀνθρώπινο,ἐπαναστατοῦν ἀκάθεκτοι κατὰ τῆς νομιμωτάτης ἐκλογῆς τοῦ Μ. Φωτίου. Ἀλλά, ὅπως εἴπαμε,ἔχουν τὸν ἰδιαίτερό τους λόγο. Ἡ στάση τοῦ ἱεροῦ Φωτίου καὶ τὰ προπύργια τοῦ Μ.Φωτίου ὑπὲρ τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς ὀρθοδοξίας τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐξασφάλισαν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀργότερα. Οἱ κατὰ καιροὺς πρόμαχοί της ὀχυρώνονταν πίσω ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς προμαχῶνες καὶ λάμβαναν τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Φωτίου ὡς ἀξιομίμητο παράδειγμα. Ἐὰν ἡ Ἀνατολὴ δὲν ὑποτάχθηκε στὴ Δύση, ὀφείλεται στὸν Μ. Φώτιο.Διότι, ἐὰν ὁ ἱερὸς Φώτιος μιμοῦνταν τὸν Ἰγνάτιο, δὲν θὰ συγκροτοῦσε τὴν Ἡ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅλη ἡ Ἀνατολὴ θὰ ὑποτάσσονταν στὸν πάπα. Ο Μ. Φώτιος ὄχι μόνο ἀνέτρεψε ὅσα ἔγιναν ἐπὶ Ἰγνατίου καὶ ἔστησε τὸ ὀρθόδοξό του ἵδρυμα, ἀλλὰ ἔσωσε καὶ τὴν Βουλγαρία ἀπὸ τὴν ἑτεροδοξία? ἐὰν οἱ Βούλγαροι διέσωσαν τὴν ὀρθὴ πίστη, αὐτὴ τὴν ὀφείλουν στὸν Μ. Φώτιο. Νά, οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ παπιστὲς πνέουν τὰ μένεα κατὰ τοῦ ἱεροῦ Φωτίου. Ἔχουν δίκαιο? διότι, ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ὁ Μ. Φώτιος, ἀληθῶς δὲν θὰ ὑπῆρχε σχίσμα, ἀλλὰ δὲν θὰ ὑπῆρχε καὶ Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία? θὰ ὑπῆρχε πνευματικὴ δουλεία καὶ πλανεμένο θρησκευτικὸ καὶ ἐθνικὸ φρόνημα. Ο Μ. Φώτιος περιέσωσε ἀμφότερα, καταπολεμώντας τὴν Δυτικὴ ἐπιδρομή».
Τονίσαμε προηγουμένως ὅτι τὸ πρῶτο αἴτιο τοῦ σχίσματος ἦταν ἡ αἵρεση τοῦ Filioque. Τὸ Filioque, δήλ. ἡ δογματικὴ διδασκαλία τοῦ παπισμοῦ ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, εἶναι φοβερὴ αἵρεση. Καὶ εἶναι φοβερὴ αἵρεση, ἐπειδὴ εἶναι ἃ) ἀντίθετο πρὸς τὰ ἀψευδέστατα λόγια του Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε ὅτι «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται»[3], ἔχουμε δήλ. καταφορη ἀθέτηση τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, β) εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας-Κῶν/λεως,σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «(πιστεύω) καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ Κύριον, τὸ Ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον», ἔχουμε δήλ. ἀθέτηση καὶ τῶν δύο Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Α΄ καὶ τῆς Β΄, γ) εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸν 7ο Ἱερὸ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει ὁποιαδήποτε πρόσθεση ἢ ἀφαίρεση στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἔχουμε δήλ. ἀθέτηση καὶ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δ) καταστρέφει τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ συγχέει τὰ ἀκοινώνητα ὑποστατικὰ ἰδιώματα τῶν τριῶν προσώπων, ε) ὑποβιβάζει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὸ ἐπίπεδό του κτίσματος, καὶ στ) εἰσάγει δυαρχία στὴν Ἁγία Τριάδα, ἐφόσον καὶ ὁ Υἱὸς εἶναι πηγὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρα ἔχουμε δύο πηγές, δύο ἀρχές, τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Βέβαια, πίσω ἀπὸ τὸ Filioque δὲν κρύβεται τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ὀφρὺ τοῦ πάπα, ἡ ἀλαζονεία του, τὸ ἀλάθητο καὶ τὸ πρωτεῖο του νὰ νομοθετεῖ αὐτὸς μόνο πάνω ἀπὸ τὰ παραδεδομένα ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Παρακολουθώντας τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Filioque, βλέπουμε ὅτι ὁ πάπας χρησιμοποιεῖ μία πολὺ πονηρὴ τακτική, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, ὅταν βρίσκεται στὸ Βατικανὸ ἀπαγγέλλει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὸ Filioque, ἐνῶ ὅταν βρίσκεται σὲ Ὀρθόδοξες χῶρες τὸ ἀπαγγέλλει χωρὶς τὸ Filioque. Παράλληλα καὶ οἱ Οὐνίτες στὴ «λειτουργία» τοὺς τὸ ἀπαγγέλλουν χωρὶς τὸ Filioque. Βεβαίως αὐτὸ εἶναι διπροσωπεία καὶ παγίδα γιὰ τοὺς ἀνυποψίαστους,ἐπειδή, ἂν εἶχε πραγματικὴ μετάνοια, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξαλείψει τὴν αἵρεση τοῦFilioque ἀπὸ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τοῦ παπισμοῦ. Αὐτό, ὅμως, ὅπως καταλαβαίνουμε, εἶναι ἀδύνατον.
Τὸ πλέον χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ νῦν πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὅπως ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἰερόθεος, ἔχει δημιουργήσει ἕνα δικό του «σύμβολο πίστεως», στὸ ὁποῖο ἐπικρατεῖ ὁ δογματικὸς μινιμαλισμὸς καὶ μαξιμαλισμός, δήλ. ἔχουν ἀφαιρεθεῖ πολλὰ καὶ ἔχουν προστεθεῖ ἄλλα, καὶ τὸ ὁποῖο πλασάρει ὡς τὸ «σύμβολο πίστεως» τοῦ παπισμοῦ.
Γιὰ νὰ ἔλθουμε στὰ δικά μας, στὰ τοῦ οἴκου μας, οἱ οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, συνεπεῖς πρὸς τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀντιχριστῆς «Νέας Ἐποχῆς», τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» καὶ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιὰ ἐπίσπευση τῆς ψευδοενώσεως τῶν δῆθεν λεγομένων «ἐκκλησιῶν»,δὲν θεωροῦν τὸ Filioque ὡς αἵρεση, ἀλλὰ ὡς ἕνα τοπικὸ ἔθιμο τῶν παπικῶν, ποὺ δὲν ἐμποδίζει τὸν «θεολογικὸ διάλογο» μεταξὺ τῶν «ἐκκλησιῶν». Σχετικὰ μὲ τοὺς ἁγίους Πατέρες ἀνερυθριάστως καὶ μεταπατερικῶς δηλώνουν ὅτι «οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἠμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἠμῶν, ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων...»[4].
Ἐκτός, βέβαια, ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦFilioque, ὁ παπισμὸς μετρᾶ ἀναρίθμητες ἄλλες αἱρέσεις. Ἀναφέρουμε τὶς πιὸ βασικές. α) τὸ ἐκκοσμικευμένο κράτος τοῦ Βατικανοῦ? ὁ παπισμὸς καὶ ὁ πάπας εἶναι κράτος καὶ ὄχι Ἐκκλησία, β) ἡ κτιστὴ θεία Χάρις, γ) τὰ ἄζυμα ἢ ὄστια, δ) τὸ καθαρτήριο πῦρ, ε) τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας, στ) τὸ ἀλάθητο, ζ) τὸ βάπτισμα δὶ’ἐπιχύσεως ἢ μὲ ραντισμό, η) ἡ διαστρέβλωση τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Κοινωνίας, θ) ἡ ἐπίκληση μὲ τὰ ἰδρυτικὰ λόγια, ι) ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τοῦ κλήρου, ἴα) ἡ Μαριολογία καὶ ἡ ἄσπιλος σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ἲβ) ἡ περίσσεια τῶν ἔργων τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων,ἲγ) ἡ «πάσχουσα» Ἐκκλησία, ἲδ) ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης, ἰὲ) τὰ ἀγάλματα καὶ ἡ θρησκευτικὴ ζωγραφική, ἰστ) τὸ σχῆμα τοῦ σταυροῦ καὶ τέλος ἲζ) ἡ ἐπάρατη οὐνία, ὁ δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ.
Ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ διοικητικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν ἀντιαιρετικὸ πατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ παρομοίους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Μ. Φώτιος, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία,δυστυχῶς μία ὁμάδα οἰκουμενιστῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας, τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ ἅγιοι Πατέρες,οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι ἔχουμε καταστεῖ μάρτυρες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων χρόνων, παρακολουθώντας τὶς συνεχῶς πυκνούμενες ἐπισκέψεις μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, τοὺς ἐναγκαλισμούς,τὶς συμπροσευχές, τὰ θυμιατίσματα, τὰ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τὴν πρόταση χειρῶν πάπα καὶ πατριάρχου ὡς σύμβολο ἑνότητος καὶ νίκης,τὴν ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς ἰσοτίμων καὶ ἰσαξίων «Ἐκκλησιῶν» μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν. Δείγματα αὐτῆς τῆς ἀποστασίας ὑπῆρξαν ἡ γιὰ πρώτη φορὰ ἔλευση τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα στὴν Ἀθήνα τὸν Μάϊο τοῦ 2001, ἡ σύγκληση πάλι γιὰ πρώτη φορὰ τοῦ παμπροτεσταντικοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν λεγομένων «ἐκκλησιῶν» ἢ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων (Π.Σ.Ε).στὴν Ἀθήνα τὸν Μάϊο τοῦ 2005 καὶ στὴν Κρήτη τὸ 2012, ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὸ Φανάρι τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006, ἡ ὑπογραφὴ τῶν ἐπαίσχυντων κειμένων τῆς Ραβέννας τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2008 καὶ τοῦ Potro Alegre τῆς Βραζιλίας, ἡ διαθρησκειακὲς συναντήσεις στὴν Ἐλούντα τῆς Κρήτης, στὴν Κύπρο τὸν Νοέμβριο τοῦ 2008, ἡ συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὴ σύνοδο τῶν καρδιναλίων, ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὴ Κύπρο τὸν Ἰούνιο τοῦ 2010, οἱ τελευταῖες συνεδριάσεις τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν στὴ Κύπρο καὶ τὴ Βιέννη, ἡ συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὴν διαθρησκειακὴ τῆς Ἀσίζης τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 καὶ στοὺς ἑορτασμοὺς γιὰ τὰ πενήντα χρόνια ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς Β΄ Βατικάνειας Συνόδου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012, ἡ δωρεὰ Κορανίων ἀπὸ Ὀρθοδόξους Πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους σὲ Μουσουλμάνους, ἡ χρίση καὶ εὐλόγηση Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ἀπὸ τοὺς καρδιναλίους καὶ ἱέρειες, ἡ ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν ὡς «Ἐκκλησίας» μὲ ἔγκυρα μυστήρια, ἡ ἀπόδοση μίτρας σὲ Μονοφυσίτη πατριάρχη ὡς ἀναγνώριση τῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἡ σχεδιαζομένη ἀνέγερση πανθρησκειακοὺ ναοῦ γιὰ Χριστιανούς, Μουσουλμάνους καὶ Ἑβραίους, ἡ ἀνάπτυξη τῆς κατάπτυστης μεταπατερικῆς ἢ νεοπατερικῆς ἢ συναφειακῆς αἱρέσεως, ἡ διοργάνωση ἐτησίως οἰκουμενιστικὴς ἑβδομάδος συμπροσευχῶν κ.α.
Ο Μ. Φώτιος κατάλαβε τὸν κίνδυνο τῶν παπικῶν καὶ συνεκάλεσε τὴν Ἡ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀναθεματίζοντας τὸν παπισμὸ καὶ διακόπτοντας κάθε σχέση μαζί του. Σήμερα ποιὸς ἀντιλαμβάνεται αὐτὸν τὸν κίνδυνο ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ καὶ τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ποιὰ Σύνοδος θὰ συγκληθεῖ γιὰ νὰ βάλει τὰ πράγματα στὴ θέση τους; Θεωροῦμε ἀδήριτη ἀνάγκη τὴν σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου μὲ τὴν συμμετοχὴ ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν, Ἐπισκόπων,Καθηγουμένων, Ἀρχιμανδριτῶν, Ἱερέων, Μοναχῶν καὶ λαϊκῶν θεολόγων, ἡ ὁποία θὰ ἀσχοληθεῖ συνοδικῶς καὶ μὲ βάση τὴν πατερικὴ παράδοση τόσο μὲ τὸ θέμα τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοὺ συγκρητιστικοὺ οἰκουμενισμοῦ, ὅσο καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν Συνόδων ἐπὶ Μ. Φωτίου καὶ ἐπὶ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ὡς τῆς Η΄ καὶ Θ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Σχετικὰ μὲ τὸ τελευταῖο θέμα εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ πρόταση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. κ. Σεραφείμ. Ὁ Σεβασμιώτατος προτείνει τὴν «ὑποβολὴ προτάσεως εἰς τὴν Γραμματείαν τῆς μελλούσης Πανορθοδόξου Συνόδου διὰ τὴν ἐπίσημον ἀναγνώρισιν ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Η΄ καὶ Θ΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς ὄντως Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 880 ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐπὶ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἰσαποστόλου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεγάλου Φωτίου, προστάτου καὶ ἐφόρου τῆς καθ’ ἠμᾶς Ι. Συνόδου καὶ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ὠσαύτως συνελθούσης Συνόδου τοῦ ἔτους1351 ἐπὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, δὶ’ ἢς ὠλοκληρώθη ἡ Θεοσδοτος θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας διὰ τῆς θεοπρεποὺς διακρίσεως ἀμεθέκτου θείας οὐσίας καὶ μεθεκτῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.
Ἐνταύθα δέον ὅπως ἐπισημειωθῆ ὅτι οἱ ἀξιολογώτατοι καὶ ἁρμόδιοι καθ’ ὕλην ὁρισθέντες εἰσηγηταὶ Σέβ. Μητροπολίται Ναυπάκτου καὶ Ἄγ. Βλασίου κ.κ. Ἰερόθεος καὶ Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίας ὀτρηρῶς ἠργάσθησαν ἐπὶ τῶν ἐν λόγω θεμάτων καὶ σαφῶς ἀπέδειξαν τὴν ἀξίαν καὶ περιωπὴν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῶν ὡς εἴρηται Συνόδων διότι τόσον ἡ ἐν Κῶν/πόλει συνελθοῦσα τὸ ἔτος 880 Σύνοδος ἐπὶ μεγάλου Φωτίου, συνεκλήθη ὑπὸ τοῦ Βασιλέως ὡς καὶ αἳ λοιπαὶ 7 Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μετεῖχεν αὐτῆς ὁ Ὀρθόδοξος Πάπας Ρώμης Ἰωάννης Ἡ΄ διὰ τῶν ἀντιπροσώπων του, διεκήρυξεν τὴν Οἰκουμενικότητα Αὐτῆς, ἀνεγνώρισεν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ὡς τοιαύτην, ἀπεκήρυξεν τὴν μεταβολὴν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (Νικαίας-Κῶν/πόλεως), ἐδικαίωσεν τὸν Μ. Φώτιον ἐκ τῆς ληστρικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 870 καὶ ἐπανεβεβαίωσεν τὰ κανονικὰ ὅρια δικαιοδοσίας τῶν Θρόνων πρεσβυτέρας καὶ Ν. Ρώμης, καθὼς καὶ ἡ ἐν Κῶν/πόλει συνελθοῦσα τὸ ἔτος1351 κατεδίκασεν τὰς κακοδοξίας τῶν Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου, ἐδικαίωσεν τὸν ἱερὸν Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν καὶ διετύπωσεν τὴν ὀρθόδοξον θεολογίαν περὶ τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν ἐπιλύουσα οὕτως τὰς ἠσυχαστικᾶς ἔριδας.
Τυγχάνει δὲ ἐξόχως ἀπαράδεκτον τὸ γεγονὸς ἡ καθ’ ἠμᾶς Ι. Σύνοδος ἀφ’ ἑνὸς νὰ θεωρῆ ὡς προστάτην καὶ ἔφορον Αὐτῆς τὸν Ἰσαπόστολον Μ. Φώτιον, νὰ μὴν χωρὴ εἰς τὴν διαδικασίαν ὑποβολῆς προτάσεως ἀνακηρύξεως ὡς Ἡ΄ Οἰκουμενικῆς της δικαιωσάσης αὐτὸν Συνόδου τοῦ ἔτους 880 καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ συνομιλῆ καὶ νὰ συναγελάζεται μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία διὰ προφανεῖς ἰδιοτελεῖς λόγους ἀποδέχεται ὡς Ἡ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον τὴν ληστρικὴν Σύνοδον τοῦ ἔτους 870, ἡ ὁποία καθυβρίζει τὸν Μ. Φώτιον ὡς δῆθεν «αἱρεσιάρχην».
Παρέλκει ὅπως ἀναφέρωμεν Ὑμὶν ὅτι ἐκ τῶν θεμάτων τούτων ἀσφαλῶς ὀχλεῖται ὁ δαίμων τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ συνοδοιποροῦντες αὐτῶ»[5].
Ἐν κατακλείδι, ὠφείλουμε νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πάντα ἀντιμετώπιζε προβλήματα. Ἀλλά, πάντοτε ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς – νὰ μὴν φοβόμαστε – ἀνεδείκνυε, ἀναδεικνύει καὶ θ’ἀναδεικνύει ἄνδρες μὲ παρρησία, μὲ τόλμη, μὲ ἁγιότητα, μὲ ὁσιότητα γιὰ νὰ κρατοῦν τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας σὲ εὐθὺ πορεία καὶ νὰ μιμοῦνται τὸ αἰώνιο παράδειγμα τοῦ ἁγίου Ἀρχιερέως Χριστοῦ καὶ τοῦ ὁμολογητοῦ Αὐτοῦ Μ. Φωτίου.
[1]Ἑβρ. 7, 26.
[2] ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, «Τίνες οἱ λόγοι τῆς μήνιδος τῶν δυτικῶν κατὰ τοῦ Φωτίου»,Θεοδρομία Γ2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2001) 29-32.
[3] Ἰω. 15, 26.
[4] Ἐπίσκεψις 563 (30.11.1998) καὶ Μοναχὸς Νικόλαος Ἁγιορείτης, «Στὸν καύσωνα τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἦταν ὄαση ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» », Θεοδρομία ΙΒ2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2010) 311-312.
[5] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Ἐπιστολὴ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, http://www.imp.gr/index.php/home-4/anakoino8enta-deltia-typoy/anakoino8enta-deltia-typoy-2012/22-anakoino8enta-deltia-typoy-2012/64-2012-07-16-02-52-28.
