Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,ἐφημέριος Ι. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς
«Τοιοῦτος γὰρ ἠμὶν ἐπρεπεν ἀρχιερεύς,ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος»[1].
Στὴ Θεία Λειτουργία, ποὺ τελεῖται στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ἐπὶ τὴ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Φωτίου πατριάρχου Κων/λεως τοῦ Μεγάλου, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Ὁμολογητού, ἀκοῦμε τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἄπ. Παύλου νὰ μᾶς δίνει μία εἰκόνα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Ἀρχιερέως. Λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος ὅτι τέτοιος μᾶς ταιρίαζε ἀρχιερεύς.Ἀρκετὲς φορὲς ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὰ παραδείγματα τῶν ἀνθρώπων ἀρχιερέων. Πάθη,κακίες, μίση, ὁμαδοποιήσεις, μέσα, συμφέροντα, θρόνοι, δόξες, φιλαργυρία,φιλοδοξία, φιλαρχία, σκάνδαλα οἰκονομικὰ καὶ ἠθικὰ κ.α. Ἀλλά, πάνω ἀπ’ὅλους,Μέγας Ἀρχιερεὺς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι...
ὁ Χριστός. Ὅσες κακίες καὶ πάθη κι ἂν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς, αὐτὰ δὲν βλάπτουν σὲ τίποτε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐπικεφαλὴ ἔχει τὸν οὐράνιο, τὸν Μέγα Ἀρχιερέα Χριστό, ὁ ὁποῖος, ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος, μᾶς ταιρίαζε, ταιρίαζε στὴν Ἐκκλησία νὰ εἶναι Ἀρχιερεύς. Οἱ ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, μὲ τὰ ἀνθρώπινα πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες, συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ μὴν εἴμαστε ὅσιοι, ἄκακοι, ἀμίαντοι, κεχωρισμένοι ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν.Μερικὲς φορές, μάλιστα, συμφρόμαστε μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ εἴμαστε χειρότεροι κι ἀπ’τοὺς χειρότερους ἁμαρτωλούς. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ὁ ὅσιος, ὁ ἄκακος, ὁ ἀμίαντος,ὁ κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ «καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος». Εἶναι Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἔχει τόση δόξα καὶ τόση καθαρότητα εἰς τρόπον ὥστε νὰ εἶναι πιὸ ψηλά, ἀκόμη, κι ἀπ’τοὺς οὐρανούς.
Ἀλλά, δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς ἁμαρτωλοί, κακοὶ καὶ ἐμπαθεῖς, ποὺ ἀπογοητεύουν τοὺς ποιμενομένους καὶ τὸ ποίμνιο καὶ μερικὲς φορὲς τοὺς σκανδαλίζουν. Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς φάνηκαν παραδείγματα ἀνθρώπων ἀρχιερέων, ποὺ ἀκολούθησαν πιστὰ καὶ ἀντέγραψαν τὸ πρότυπό του οὐρανίου Ἀρχιερέως, τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἑνὸς τέτοιου ἀρχιερέως τὴν μνήμη ἑορτάζει στὶς 6 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας. Τὴν μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Φωτίου πατριάρχου Κῶν/λεως τοῦ Μεγάλου, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Ὁμολογητού.
Ο Μ. Φώτιος, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Μάρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικὸ καὶ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμὰ ἀποτελοῦν τοὺς Νέους Τρεῖς Ἱεράρχες, τοὺς ὀνομαζομένους ἀντιπάπες καὶ παπομάστιγες, ἤλεγξε σφοδρότατα καὶ αὐστηρότατα, τὸν 9ο αἰῶ., στὸ πρόσωπο τοῦ πάπα Νικολάου τὴν τότε πρωτοαναφυόμενη καὶ πρωτοεμφανιζόμενη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ ἰδίως τὴν παράνομη προσθήκη τοῦ Filioque, δήλ. τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῶν παπικῶν ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ὄχι ἐκ μόνου του Πατρός, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἡ ὁποία ἦταν ἡ πρώτη αἰτία τοῦ σχίσματος Μὲ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς καὶ ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Φωτίου ἀποφεύχθηκε ὁ ἐκλατινισμός, ὁ ἐκπαπισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.Παραλλήλως ἀντιμετώπισε κι ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως τὸν μανιχαϊσμό, τὴν εἰκονομαχία καὶ τὸν μονοφυσιτισμό. Ἰδίως, ὅμως, γιὰ τὴν σθεναρὴ καὶ σκληρή του στάση ἔναντί της αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ, ὁ Μ. Φώτιος ἔχει γίνει ἀποστρεπτέος καὶ μισητὸς ἀκόμη μέχρι καὶ σήμερα ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους. Οἱ παπικοὶ δὲν θεωροῦν τὸν Μ.Φώτιο ἅγιο, ἀλλὰ ἀντιθέτως «αἱρετικό»!!! Φρίττουν καὶ τρέμουν μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ ἁγίου ὀνόματός του!
